Adieu La France, Vive La Suisse!

7 juli 2018 - Orbe, Zwitserland

We zijn in Zwitserland! Frankrijk hebben we achter ons gelaten. Van maandagavond 21 mei tot zaterdagochtend 7 juli, dus 47 dagen, waren we er. We zijn allebei nog nooit zo lang achter elkaar in Frankrijk geweest, hoewel in het verleden wel vaak met vakantie, Johanna minder dan ik. Francofielen zijn we niet, hoewel we de taal goed machtig zijn, met dank aan onze klassieke opvoeding. Johanna heeft vroeger eens gezegd: ‘Frankrijk is een prachtig land, maar er zouden geen Fransen moeten wonen!’ Daar is ze inmiddels wel van teruggekomen, en zeker de afgelopen anderhalve maand: we hebben veel aardige mensen ontmoet, waaraan we mooie herinneringen bewaren. Maar typisch Frans vinden we, het alleen op eigen taal, cultuur, levenswijze en normen gericht zijn, vaak zonder enig besef van of begrip voor andere culturen (laat staan talen!). Na twee uur ‘s middags uitgekafferd worden als je om eten komt vragen in een restaurant, dat heeft ons een paar keer diep geraakt. Dus, met Fransen is het, net als met vis en bezoek, na een poosje is het genot aan bederf onderhevig. Maar een prachtig land is en blijft het!

Hoe anders is het in Zwitserland. Dat bleek alleen al toen we nog maar (vanuit Frankrijk) logies probeerden te regelen voor de eerste paar nachten hier: de telefoon werd zowaar opgenomen, en we waren zo klaar. Bij sommige Franse hotels, zoals bij het allerlaatste Hotel de la Poste 1900 in Jougne aan de Zwitserse grens, gaan ze er gewoon van uit dat ze op voicemailberichten niet hoeven te reageren, zelfs niet als ze gewoon plek hebben. De dag ervoor hadden we gebeld en de voicemail met ons verzoek om reservering ingesproken, en nog een paar keer nagebeld; we werden niet teruggebeld. Vrijdag bij het opeten van onze boterhammen, probeerden we het nog een laatste keer, anders waren we iets anders gaan regelen. Er werd warempel opgenomen, en de vriendelijke hoteleigenaar zei dat hij zich mijn voicemailbericht herinnerde, en vroeg mij doodleuk wat nu nog mijn vraag was. Natuurlijk had hij plek, en nu ik toch belde wilde hij weten hoe laat we dachten aan te komen. Achteraf bleek dat er die nacht, inclusief die van ons, vermoedelijk slechts twee van de vele kamers bezet waren geweest.

Het had nog wel wat voeten in de aarde voordat we eenmaal Zwitserland hadden bereikt! Na onze rustdag in Pontarlier verlieten we, weliswaar ruim 4,5 kilo lichter, maar wel ingepakt met regenbroek en Quasimodo-poncho de Auberge de Jeunesse voor de etappe naar Jougne. Een pittige etappe van ruim 22 kilometer. Na het verlaten van de stad moest we direct aan een stevige klim beginnen. In de stortregen is dat geen pretje, want je loopt door een soort rivier van tegemoetkomend regenwater naar boven, en het is dan een uitdaging niet uit te glijden en je schoenen ook nog een beetje droog te houden. En door de nauwsluitende capuchon beslaan dan ook nog je brillenglazen! Maar het ergste is als je twijfelde over de goede richting, en je op de e-reader het routeboek moet raadplegen, of op de telefoon het kaartje van Maps with me. Beide apparaatjes hebben een touchscreen, en zodra we ze tevoorschijn hadden gehaald, Johanna de e-reader en ik de telefoon, werden ze gebombardeerd met regendruppels. Zakdoek erbij om ze droog te houden of te krijgen, maar  de schermpjes verschoten door de regendruppels steeds om niet gewenste informatie te geven. Daarbij kwam, dat midden in het bos de gps-functie niet nauwkeurig werkt, zeker niet als je wil weten of je het rechtdoorgaande of linksafslaande pad moest kiezen. In arren moede ben ik bij Johanna onder de poncho gedoken (iets wat ik normaal gesproken niet in mijn hoofd zou halen hoor), en zo kwamen we dankzij de drooggepoetste schermpjes aan de weet dat we linksaf moesten slaan. Pfff, dat begon al goed na 2 kilometer! De ironie wilde dat na een paar honderd meter verder stijgen van rechts het oorspronkelijk rechtdoorgaande pad zich bij onze route voegde. ‘Ja’, zei Johanna, ‘ik had wel gezegd dat op een kei op dat andere pad ook een geelblauw vlaggetje geschilderd was, maar jij wilde niet luisteren!’ GRRR.

Een paar kilometer verder bereikten we een prachtig uitzichtpunt. Tenminste, dat was het vorig jaar, toen we met de mensen van Op Stoute Schoenen gedeeltelijk hetzelfde traject als onderdeel van de GR5 hadden gelopen, en die dag was het schitterend weer geweest. Ik herinner me nog dat ik daar prachtige panoramafoto’s had gemaakt, maar nu waren we letterlijk in de wolken. We moesten het vandaag dus doen met een selfie van ons beiden met grijze achtergrond. Wel leuk trouwens om een kilometerslang stuk te lopen dat we toen ook gelopen hadden. Je haalt al pratend veel herinneringen op, niet alleen aan de omgeving, maar ook aan de mensen en de leuke dingen die je met elkaar rond het wandelen toen hebt beleefd. We liepen door een grijs dorp Les Fourgs op 1.100 meter hoogte dat toen zonovergoten was, en hebben weer pret over de laatste porties aardbeientaart met ijs, die we toen in een restaurant voor de neus van andere medewandelaars hadden weggekaapt. Nu moesten we het doen met boterhammen met worst en kaas, ook lekker. Voordeel deze keer was, dat we niet via de GR5 (inderdaad GR, je leest het goed) zigzag recht omhoog het boven Les Fourgs gelegen kapelletje hoefden te bezoeken, maar dankzij het boekje van Teunissen via een easy going asfaltweg, naar 1.200 m stijgend en later weer dalend, konden verder lopen naar onze etappeplaats Jougne.

Toen we in Jougne het dorp binnenkwamen via de drukke grensweg Route des Alpes, was het zenuwachtig druk. Het was net vier uur geweest, en Frankrijk was aan het voetballen tegen Uruquay. Het terras van een restaurant zat volgepakt met voetbalfans en in de rijrichting stond een megagroot scherm opgesteld. Auto’s begonnen langzaam te rijden om van de match een graantje mee te pikken. De levensgevaarlijke momenten voor het doel van de Fransen werd zo afgewisseld met dito situaties op de weg. Gelukkig is het met de Fransen en de automobilisten uiteindelijk goed gekomen. ‘s Avonds was het natuurlijk gezellig met de Fransen in het hotel bij de overwinning van de Belgen op Brazilie. Op de vraag waarom wij zo juichten bij de Belgische doelpunten antwoordde ik dat wij nu Nederland niet meedoet, natuurlijk voor onze buren juichen. Dat was nou precies de reden waarom zij zelf ook zo voor de Belgen waren, zeiden ze, en ik kreeg een pilsje aangeboden. Ik heb toen maar niet gezegd dat wij dinsdag ook weer gaan juichen voor onze buren als die Frankrijk uit het toernooi gaan gooien.

Zaterdagochtend 8 juli bereikten we na een paar kilometer de Zwitserse grens. Toch wel een mijlpaal! Aan de (grote) huizen zie je dat je in een andere wereld bent gekomen. Ook valt op dat de bewegwijzering anders, en soms beter is, en dat er veel meer verharde (beton)paden zijn waarover je loopt. Na het eerste dorp, waar we ons vergaapten aan huizen met mooie luiken, en we onze eerste Zwitserse franken konden pinnen, kregen we een steile afdaling over een moeilijk, maar waarschijnlijk net gisteren gemaaid pad. We kwamen uit bij het riviertje de Orbe, dat in een dal, soms beter gezegd een kloof lag, met een prachtig wandelpad erlangs. We liepen nu langs watervallen en stroomversnellingen in omgekeerde richting als een dag of wat geleden, maar lang niet zo avontuurlijk als toen. Al met al was duidelijk dat we de Jura aan het verlaten waren. Helaas was een stuk van de kloof afgesloten, vermoedelijk door het slechte weer van de laatste dagen, en moesten we omlopen via een slecht aangegeven omleidingsroute. Na een steile klim langs de overkant van de kloof bereiken we het hooggelegen stadje Orbe met weidse uitzichten. We mochten overnachten bij een vriendelijke oudere man in huis, die helaas was vergeten zijn vrouw te informeren over onze komst, hetgeen zij duidelijk niet leuk bleek te vinden omdat ze nu de orchideeen die ze water wilde geven eerst uit het bad moest halen voor ons. ‘Wat hebben wij het toch goed samen’ zeiden we tegen elkaar voordat we ons voldaan ter ruste begaven!

Foto’s

5 Reacties

  1. Theo Tromp:
    9 juli 2018
    Geweldig wee jullie belevenissen te lezen, maar met die aardbeientaart en ijs wegkapen zal je geen vrienden gemaakt hebben ;-)

    Nu genieten van de Zwitserse bergen. Gruss Gott of zeggen ze dat alleen in Oostenrijk?
  2. Wim Jacobs:
    9 juli 2018
    Johanna en Arie . Mooi dat het goed gaat.
    Zwitserland schitterend,,
    Laat je niet oplichten met die francs.
    Geniet ervan.
  3. Jan de Regt:
    10 juli 2018
    Een nieuwsgierige vraag: hoeveel procent van de totale afstand hebben jullie nu afgelegd?
    Wellicht kunnen jullie het antwoord verwerken in de volgende reisblog.
    Hartelijke groet!
  4. Andrea Kandel:
    10 juli 2018
    He Dappere mensen, door Bert op jullie blog beland...wat een onderneming! Dapper hoor en wat een ervaringen. Ik hoop jullie vanaf nu een beetje te gaan volgen. Ik wens jullie een prachtige voortzetting van de tocht en een machtig mooi pakket aan ervaringen. Ontzettend leuk om op deze manier een beetje mee te kunnen reizen!
    Hartelijke en warme groeten van Andrea Kandel.
  5. G Zwierenberg- Nijdam.:
    11 juli 2018
    Arie en Johanna.
    De doos met inhoud die jullie naar me opgestuurd hebben is vandaag heelhuids aan gekomen. Veel geluk bij het vinden van een goed onderdak!
    Hartelijke groeten.
    Gerrie.