Afgezakt (?)

8 juli 2018 - Lausanne, Zwitserland

KRAK! KNAL! Met een klap zakt mijn achterwerk met matras en al door een lat van de bedbodem, en neemt ook nog twee andere latten mee, ook weer met een hoop herrie. Het is aardedonker, vier uur ‘s nachts, en ook Johanna is klaarwakker. Ze doet het licht aan en overziet het slagveld. ‘Wat lig jij daar nou nog, waarom kom je niet overeind?’ Ik zeg dat ik veel te bang ben dat er nog meer latten van de bedbodem gaan breken, en hijs me aan de rand van het bed voorzichtig overeind. Lichte paniek maakt zich van mij meester. Ik krijg al visioenen de rest van de nacht op de harde vloer te moeten slapen (denkend aan mijn lekkere luchtbed, onderweg naar huis met de Posterijen), en ik vrees het boze oog straks van de gastheer, of erger nog, van de gastvrouw die toch al niet blij was met onze komst! Dan toont Johanna zich doortastend. Ze trekt de matras weg en ziet dat de bedlatten niet zijn gebroken. ‘Ze zijn alleen maar uit de gleufjes van de bedrand geschoten, we moeten ze buigen met de bolle kant naar boven, en weer terugstoppen in de gleufjes‘. Het lukt ons zowaar de houten latten op de goede manier te buigen en opnieuw in de gleufjes te krijgen. Het bed ziet er even later weer uit als nieuw! Niks zeggen en gauw verder slapen! Niet piekeren of dit nou kwam door mijn lichaamsgewicht, door mijn onhandigheid in bed te kruipen na toiletbezoek, dan wel door de kwaliteit van het bed zelf. Afgezakt en weer opgekrabbeld...

Afzakken naar het Lacus Lemannus. Deze titel gaf Ben Teunissen in het routeboek van de Weg van de Franken de etappe van Orbe naar Lausanne mee. Afzakken van de uitlopers van de Jura, waar we toch op 1.200 m hebben gelopen naar het Meer van Geneve, Lac Leman in het Frans, waarvan de waterspiegel op ongeveer 375 m ligt. Met de verwijzing naar de Latijnse naam van het meer, wordt onderstreept de betekenis die onze route vroeger al had voor de Romeinen. Zo vertrokken we, na een kleine nachtelijke oefening in afzakken, zondagmorgen 8 juli in een stralend zonnetje voor 30 kilometer afzakken. Een makkie, dachten we, en voor de eerste kilometers, toen we afzakten van het hoger gelegen Orbe in oostelijke richting, klopte dat ook. We liepen door de koffiegeuren van de grote Nestle fabrieken, en waren blij met de zondagsrust in het bedrijfsverkeer. Door de natuur lopend hadden we mooie uitzichten over Orbe, op allerlei dorpjes en op landschappen met de Jura op de achtergrond. Maar onze voeten vertelden een ander verhaal! Niks afzakken, we stegen weer! Niks mooie uitzichten over het ‘Lacus Lemannus’, we zagen nu dorpjes voor ons liggen op heuvels waar we nog overheen moesten. En 30 was niet alleen het getal van het aantal kilometers, maar ook van het aantal graden dat die koperen ploert ons op de kop deed branden. Mooi was het wel, en heel anders dan op eerdere wandeldagen. Halverwege de middag waren we, met zo’n 5 kilometer nog voor de boeg, ‘afgezakt’ van 450 m in Orbe tot 700 m hoogte in het dorpje Grand-Mont (typisch een plaatsnaam als je aan het afzakken bent!) voor het verorberen van onze melk en ons laatste appeltje. Warempel, daar zagen we tussen sommigen huizen streepjes blauw van het Meer van Geneve. Heerlijk, het afzakken kon nu eindelijk beginnen! Onze van de warmte gloeiende voeten gleden in de schoenen alvast enthousiast naar voren om de richting aan te geven. Au, au, au, gaven de voeten het ritme aan van het steile afzakken van 700 m naar 500 m over een betrekkelijk korte afstand, richting de kathedraal Notre Dame van Lausanne. Het vooruitzicht van een rustdag, na drie dagen wandelen, en een ijskoude cola op een terrasje maakten veel goed toen we eenmaal ons doel van vandaag hadden bereikt.

Natuurlijk wilden we de Notre Dame van Lausanne, met haar eigenaardige toren, eerst eens van binnen kijken, en daar een pelgrimsstempel halen. Voordat we de zware voordeur met veel geknars openkregen werden we verrast door de recent gerestaureerde ingangspartij met beelden waarvan de betekenis werd uitgelegd in een expositie binnen. De aardige mevrouw van het winkeltje zei dat er over een half uur een protestantse kerkdienst was. Johanna stootte mij aan, en zei dat het voor een beetje bezinning wel goed zou zijn hierop te wachten. Ik was verrast en vroeg de verkoopster of het echt waar was, dat er vanavond een ‘messe protestante was. ‘Non monsieur, c’est un culte, les protestants ne connaissent pas une messe!’ Ik vroeg haar of deze kathedraal Notre Dame dan toch wel een katholiek gebouw was, en of de protestanten hier vanavond te gast waren. ‘Pas du tout’, was het antwoord, een heftige ontkenning, deze kathedraal is al protestants sinds de zestiende eeuw! Johanna mompelde iets van, maar voor die tijd was-tie toch van ons katholieken. Er ging mij een licht op: natuurlijk, 500 jaar reformatie, we zijn aan het meer van Geneve immers! Ik probeerde in een klap mijn domheid ongedaan te maken, en vroeg of de vroegere verbreiding van het protestantisme hier te maken had met de invloed van Calvijn. ‘Pas du tout!’ Als een mokerslag kwam deze heftige ontkenning binnen: we zijn hier in Lausanne meneer, niet in Geneve! We zijn hier protestants geworden onder Duitse invloed‘. ‘Luther?’ probeerde ik, vrezend met een andere kerkhervormer als Zwingli te worden geconfronteerd. ‘Ja inderdaad meneer, we zijn hier Lutheraans’.

Na deze geschiedenisles gingen we de kerkruimte weer in. Daar stond de dominee de kerkgangers, wij waren de eersten, al op te wachten. We vertelden hem dat we pelgrims zijn naar Rome, maar dat zag hij al aan onze rugzakken. We werden uitgenodigd plaats te nemen in een kring met de andere kerkgangers rond het liturgisch centrum (in een katholieke kathedraal zou men dat het altaar noemen). Op initiatief van Johanna gingen we wel een beetje aan het eind van de halve cirkel zitten, zij schaamde zich voor de zweetlucht die wij om ons heen hadden. De dienst begon met een typisch Lutherlied, een Franse versie van ‘Nun danket alle Gott’, wat we gewoon mee konden zingen, en ook vrijwel alle andere liederen hadden een melodie die ook bij ons thuis in de protestantse gemeente wordt gezongen. De dominee sprak helder en langzaam verstaanbaar Frans, en zo konden wij zijn speciaal aan ons gerichte welkomstwoord goed verstaan. Dat gold minder voor de preek, die ging over bijbelgedeelten over het ‘in de wereld leven’, maar door je geloof niet ‘van de wereld zijn’. Ik vond dat wel een tekst voor pelgrims, van zo beweeg je je door de wereld heen, maar ik tenminste word ook geinspireerd door mijn geloof tijdens zo’n reis. Ik hoop dat ik dat goed verstaan heb tenminste, en zo niet dan was dit gewoon mijn eigen inspiratie! Na de preek was er orgelspel, op twee orgels tegelijk, waaronder een machtig groot orgel dat voor in de kathedraal hing. Een romantisch stuk, geen Bach of zo, en ik voelde me klein worden terwijl ik omhoog keek naar de gewelven met een rozet van ronde gebrandschilderde ramen. Wat een geluk, wat een voorrecht dat ik dit allemaal mag meemaken, en dat nog wel met mijn geliefde naast mij!

Foto’s

1 Reactie

  1. Carla:
    18 juli 2018
    Wat een prachtige tocht maken jullie. De reisverhalen kunnen zo uitgegeven worden straks. Dit wordt jullie nieuwe carrière! Vloggen en bloggen over de hele wereld. Hier ligt het boek met de mooiste Pelgrimsroutes van Europa. Het wordt tijd dat er eentje geschreven wordt van de wereld. Aan de slag dus jullie.