Een Blessing in disguise

22 juli 2019 - Skedsmo, Noorwegen

Vanmorgen hebben we in ons kleine bedje toch eerst maar lekker uitgeslapen. We waren nog net op tijd voor het ontbijtbuffet dat om 10 uur zou sluiten. Ons eerste doel van de dag was het pelgrimsbureau voor het Sint Olavspad. Dit was niet ver van ons hotel. Tot onze verrassing was het kantoor op maandagmorgen open. Een vriendelijke jongeman nam alle tijd voor ons om vragen te beantwoorden. We kregen van hem allebei een pelgrimspas, een zgn. credential, en ook belde hij voor ons naar enkele overnachtingsadressen om voor ons te reserveren. Het Noors zijn we niet machtig, en veel mensen in het binnenland spreken geen andere taal.

Over die pelgrimspas gesproken, als je daar in kerken of op overnachtingsadressen een stempel in vraagt, kun je na verloop van tijd bewijzen dat je inderdaad een pelgrim bent. Ons hotel van vanavond geeft ons als pelgrims bijvoorbeeld morgen een gratis lunchpakket mee. Vorig jaar in Italie werd je in overvolle pelgrimshuizen de deur gewezen als je niet je pelgrimspas vol stempels kon laten zien. Zo ging het in de Middeleeuwen ook. Na de heiligverklaring van de gesneuvelde koning Olav in de elfde eeuw, ontwikkelde het Olavspad zich tot de vierde pelgrimsroute van Europa, na die van Santiago, Rome en Jeruzalem. Velen deden dat voor hun geloof, of hoopten dat het geneeskrachtige water hen van ziekten zou genezen. Er waren bedriegers die maar een of twee dagen liepen om goedkoop aan eten en drinken te komen van devote aanwonenden, maar nadat de pelgrimspas als legitimatie was ingevoerd ging dat niet meer zo gemakkelijk. Ook werden misdadigers wel voor straf op pelgrimstocht gestuurd, met als bijbedoeling dat de samenleving dan een tijdje van ze verlost zou zijn. Ik bedenk me nu, zou dat voor ons misschien ook gelden? Nee, dan moet ik mezelf tot de orde roepen: al die mensen die zo enthousiast reageren als we vertellen dat we weer een lange tijd de hort op zijn, nee echt, die menen dat natuurlijk gewoon, omdat ze ons zo’n vakantie of pelgrimstocht van harte gunnen! Hoewel...?

Pelgrimeren, voor ons betekent dat meer dan andere vakanties een tijd van bezinning. Je loopt en denkt aan van alles. Er is niemand die je stoort, en je voelt je dankbaar hoe goed je het hebt om dit soort tochten samen te kunnen doen. Dat is anders lopen dan vorige week in Nijmegen tussen 40.000 anderen, vier dagen achter elkaar. Hoewel ik dat ook leuk vind. Als contrast: het Olavspad wordt belopen door 800 a 1000 wandelaars per jaar (naar Santiago lopen er per jaar wel 200.000!).

Vandaag de eerste dag al, 19 km, waarvan de eerste 14 km nog in het stedelijk gebied van Oslo, hadden we het al: mooie beschouwende gesprekken waar je in je dagelijkse besognes niet aan toekomt, althans Johanna en ik niet. We spraken ook over de verwachting van wat deze tocht ons weer zou brengen, en hoe we zouden kunnen profiteren van de ervaringen van vorig jaar op onze tocht naar Rome. Een les hebben we al toegepast, we hebben geen tent meegenomen en de rugzakken zijn aanmerkelijk lichter dan vorig jaar, die van Johanna 11,2 kg en die van mij 12,2 kg, alles exclusief water en proviand natuurlijk.

Vorig jaar was voor ons een steun de pelgrimszegen die we kregen in de kathedraal van Canterbury. In Noorwegen is echter het Olavspad als pelgrimsweg in de zestiende eeuw verdwenen na de reformatie en de verdrijving toen van het katholieke geloof. Het Olavspad is pas in de jaren negentig van de vorige eeuw als pelgrimsweg in ere hersteld, meer ter stimulering van sport en toerisme dan om religieuze redenen. Een pelgrimszegen zat er dus voor ons dit keer niet in. Of toch? Ruim tien km na de start kwamen we langs een moderne kerk, uit 1988 bleek later. We voelden of ergens een deur open was, en ja hoor, er was iemand die ons de kerk binnenliet en ook een stempel in onze pelgrimspassen zette. De vrouw gaf ons een papiertje, in het Engels geschreven, met enkele gebeden. In de stilte van de lege kerk namen we de tijd het te lezen. Onder ‘Blessing’ stond een zegenbede genoemd met dezelfde tekst als van een zegen die we vorig jaar van een kennis meekregen voor we naar Rome gingen lopen, maar dan in het Engels. In de stilte van het Noorse godshuis voelden we het of we onverwacht toch nog een zegen meekregen, ‘k zal maar zeggen een ‘Blessing in disguise’. Hier volgt de tekst:

 May the road rise to meet you,

May the wind be always at your back,

May the sun shine warm upon your face,

The rain fall soft upon your fields,

And until we meet again,

May God hold you in the palm of his hand.

In the name of the Father, and of the Son and of the Holy Spirit, Amen

Foto’s

5 Reacties

  1. Elisabeth:
    23 juli 2019
    That is an Irish blessing. (Song). Very nice. We sing in our group in Australia. Good luck on the walking
  2. Theo Tromp:
    23 juli 2019
    Mooi op weg en weer mooi geschreven, moet meer mensen kunnen lezen.
    Veel succes op het verdere pad. Blijf jullie volgen.
  3. Elly de Haan - Verduyn:
    23 juli 2019
    Fijn dat jullie goed gestart zijn. Geen zegen verbaast mij een beetje omdat ik in mijn contacten met de Lutherse Kerk juist merkte dat er bij hen altijd een reiszegen wordt gegeven als we weer naar huis gingen. en in Noorwegen is de Lutherse Kerk de staatskerk.
  4. Betsy Gelderman:
    23 juli 2019
    Johanna en Arie, ik wens jullie een heel goede tocht op het St. Olavspad.
    Ben benieuwd naar jullie ervaringen!
    Jammer dat ik jullie vorige week gemist heb tussen al die 44.000 medewandelaars. Veel succes in Noorwegen..
  5. Bert Kandel:
    24 juli 2019
    Lees jullie blog na fietstocht op het warme terras van t Pannehuuske bij Agtmaal onder het genot van een ijskoffie! Ik geniet met jullie mee!