Antilope wordt anti-loper

“Johanna, die loopt als een hinde!“ Dat zeiden ze op wandelclub De Wandelende Krabben in Bergen op Zoom toen ik daar Johanna in 2006 leerde kennen. We deden mee in een trainingsgroepje voor de eendaagse wandeling Bergen op Zoom - Vlissingen (75 km), maar Johanna was aan het oefenen voor een wandeltocht naar Santiago de Compostella, zij het vanuit Zuid-Frankrijk. De doelen van het trainingsgroepje werden in juni 2006 bereikt, maar gewandeld werd er gezamenlijk daarna niet meer. Op de verjaardag in oktober 2006 van Andre, een van de medewandelaars, zag ik Johanna weer eens, en bleek dat we beiden hadden ingeschreven voor de wandeling, een paar dagen later, van Breda naar Bergen op Zoom (55 km). ‘Gezellig,’ zei Johanna, ‘maar eh, ik ben benieuwd op welk punt ik jou er uit ga lopen!’ Ik lachte vriendelijk, maar bij mezelf zwoer ik een dure eed dat ik me dat niet zou laten gebeuren. Welnu, de eerste 30 km liepen we in iets meer dan 4 uur, oftewel 7 km/u gemiddeld, en gelukkig ging de rest iets minder snel. Johanna liep en loopt met een lichte veerkrachtige tred, met een soort hupje, met grote passen, en ze maakt kaarsrecht lopend snelheid alsof het haar geen moeite kost, ongeacht wat ze op de rug heeft. Terug naar die dag in oktober 2006: Johanna heeft me er niet uit gelopen, maar ik kwam meer dood dan levend aan in Bergen op Zoom, en aan Johanna was geen slijtage af te zien. Sindsdien weet ik het, Johanna loopt niet als een hinde, maar als een antilope!

Tot vandaag, zondag 24 juni 2018. We vertrokken uit het hotel aan de noordkant van Besancon, liepen door het centrum, staken een paar keer de rivier de Doubs over die door de stad heen kronkelt, en na een kilometer langs het water aan de zuidkant van de stad begon de beklimming naar de Chapelle des Buis, van het Franciscaanse klooster, 200 m hoger gelegen en 3 km verder. Johanna was zwijgzaam, maar liep wel sneller dan ik. Tijdens de wandeling omhoog kreeg ik een telefoontje van Tarryn, die vandaag eerder vertrokken was. Zij gaf ons de tip dat er om 10 uur een zondagse mis van de Franciscanen was, waarin ook aandacht zou worden geschonken aan aanwezige pelgrims. Ik seinde Johanna per telefoon in, die inmiddels  bij mij uit het zicht was verdwenen. Puffend en zwetend kwam ik om 10.25 uur boven, en vond Johanna onder de mensen in de mis. Ze vertelde dat ze er net een kwartier was. Het was een prachtige ontspannen dienst, met betrokkenheid van kinderen en begeleiding door gitaar en zang. De vriendelijke (Afrikaanse) priester vroeg Tarryn, Johanna en mij aan het eind van de dienst naar voren, en zo kregen we temidden van een volle kerk de hernieuwde pelgrimszegen, net als in Canterbury ook weer wij drieen. Na vele leuke gesprekjes met kerkgangers en een foto van ons drieen bovenaan de berg met de stad beneden ons, zijn we verder gelopen. Tarryn hebben we daarna niet meer gezien.

Johanna vertelde dat ze tijdens de beklimming toch wel flink pijn had gekregen aan haar linkervoet. Ik zei dat ik juist vrij gemakkelijk omhoog was gelopen. Hoe het dan kwam dat Johanna er toch een kwartier eerder dan ik aangekomen was, daar hebben we het niet verder over gehad. Het volgende tussendoel vandaag was het vinden van een restaurant in het dorpje Saone, waar we de warme maaltijd zouden gebruiken, omdat er rondom het logeeradres van vandaag niets te krijgen zou zijn. Ik liep wat korter achter Johanna, en zag dat ze minder makkelijk was gaan lopen. Normaal gesproken stopt ze altijd een paar keer voor overleg over het vervolg van de route, dat was er nu niet bij: stilstaan was pijnlijker dan lopen. In het restaurant in Saone hebben we anderhalf uur gezellig en zonder pijn gepauzeerd, en om 15.00 uur begonnen we aan de laatste 10 km naar onze Gite in Foucherans. Dat werd een Calvarietocht. Johanna’s linkervoet was helemaal stijf geworden, ze kon de voet niet meer buigen. Na 3 km gestopt en de veters anders vastgemaakt, hoewel al duidelijk was, dat het probleem niet was veroorzaakt door verkeerd aangebonden schoenen. Johanna wilde niet meer dat ik achter haar liep, ‘dan voel ik me bekeken’. Voor haar uit lopend, liep ik nu natuurlijk veel sneller, en wachtte ik steeds. Met nog 5 km te gaan, kon ik het niet langer aanzien. ‘Blijf hier maar wachten, ik loop wel door, en vraag de eigenaar van de Gite om jou per auto op te halen.’ ‘Geen sprake van, ik ga op wilskracht het eind halen’, was het antwoord. Zo gezegd, zo gedaan. Af en toe omkijkend zag ik achter me geen antilope meer, maar iemand die diep voorover, met een verbeten trek op het gezicht, in wielertermen aan het ‘harken’ was.

Om half zes bereikten we de Gite in Foucherans, voorzien van 18 bedden, maar gelukkig waren wij alleen. Duidelijke conclusie was, dat er morgen niet gewandeld gaat worden. De linkervoet wil niet meer en Johanna wil een dokter raadplegen. Maar hoe moet dat als je in een gehucht zit in the middle of nowhere? De eigenaar van de Gite was er niet, hij had een briefje achtergelaten dat hij ‘s avonds nog even langs zou komen.

Na het gebruikelijke ritueel van douchen, installeren etc., aten we een boterham, en ging Johanna om acht uur naar bed. Om kwart voor negen kwam de beheerder van de Gite met zijn pelgrimsstempel en voor het in ontvangst nemen van de pensionprijs (€ 26 voor ons tweeen). Ik vertelde het verhaal van Johanna, en vroeg om zijn advies voor het vinden van een arts. Hij adviseerde naar een wat groter stadje, Ornans, te gaan, 10 km verderop, ‘daar zijn ook voorzieningen als je een aantal dagen rust moet houden, want ik hoor het al, uw vrouw heeft vast tendinitis (peesontsteking), en dat moet met rust genezen’. We spraken af, dat hij maandagochtend om acht uur langs zou komen met een telefoonnummer van een artsenpraktijk in Ornans en van een taxibedrijf voor het vervoer ernaartoe.

En zo is Johanna even geen antilope meer, maar voor nu even een anti-loper.