Genieten en slijtage in Toscane

Zaterdag 11 augustus verlieten we de regio Ligurie weer, en kwamen we vanuit de kuststrook terug in Toscane. We kwamen direct weer tussen de heuvels te lopen. Na het gezellige stadje Camaiore, waar een soort braderie was, kwamen we in een bosachtig gebied met mooie paden en enkele flinke klimmetjes. Bovengekomen, in een klein dorpje, werden we met pijlen geleid naar een huis tegenover de kerk. Daar zou ene Jolanda vandaag haar verjaardag vieren. Die naam klonk wel erg Nederlands; we overwogen aan te bellen en ons bekend te maken als Hollandse vrienden van Jolanda, maar besloten ons fruithapje en onze melk maar buiten op het pleintje soldaat te maken. We kregen gezelschap van een broodmagere klaaglijk miauwende kat. We hebben die op een schaaltje dat daar blijkbaar voor een ander huisdier stond, een beetje van onze melk gegeven. Het was in een mum van tijd op! 

Zo was in Toscane het genieten begonnen. Prachtig landschap, en het vooruitzicht mooie steden te gaan zien. Vanavond Lucca, later in de week San Gimignano en over een week Siena. Maar we komen nu ook in een fase van slijtage. Na de steile afdaling van het dorpje-met-de-kat moesten we nog 12 kilometer vlak lopen naar Lucca, het was inmiddels half vier geweest en warm. We hadden vanaf ons hotel aan het strand bij vertrek even na zessen al zeker 25 kilometer gelopen. Johanna voelde nu weer wat pijntjes in de linkervoet. Bij een kraan bij een begraafplaats stopte ze om de voet te koelen. Rond zessen kwamen we aan in Lucca in ons mooie apartement in een van de huizen rondom het bekende Amfitheatro. Het genieten kon nu beginnen! Lekker eten op het ovaalvormige plein waar tweeduizend jaar geleden in Lucca de gladiatoren streden. Nu stonden recht voor ons tafeltje twee trompettisten, een violist en een zanger ‘Oh when the saints go marching in’ ten gehore te brengen. Mooi opwarmertje voor ons voor over drie weken! Mooie plek, met mooie herinneringen. In 1995 was ik hier ook, met o.a. mijn jongste dochter Riejan. Zondagochtend gingen we naar de Duomo, voor de messa festivo, met twee voorgangers, koor, orgelspel, een preek over ‘Pane de Vita’  (Brood des Levens) en een eucharistieviering ‘disponibile per tutti fedele’, dus ook voor protestanten, begreep ik daaruit. Na de dienst was er een kort orgelconcert, dat in zo’n grootse marmeren kathedraal natuurlijk prachtig klinkt. Als toegift nam een Engelse toerist plaats achter het orgel, die letterlijk alle registers opentrok. Machtig kwam het geluid van twee kanten van de grote barokke orgels. Het bleek een beroemde, maar voor mij niet bekende organist te zijn, die als lid van een groep Engelse operaliefhebbers hier in Lucca was voor het Puccini-festival (Lucca is de geboortestad van de componist Giacomo Puccini). Rondlopend in de kathedraal werd tegelijk met het genieten het thema ‘houden we alles heel’ actueel. Ik liep op mijn crocs over de marmeren vloer, genieten van de plafondschilderingen. Daardoor had ik niet gezien dat er een opstapje van twee treden was. Ik maakte een snelle struikelstap waarmee ik voorkwam plat op de marmeren vloer te vallen, maar sloeg tegelijk met volle kracht met de bovenkant van mijn rechter grote teen tegen de bovenste marmeren traptrede. Zo liep ik ‘s middags een beetje trekkebenend door de stad, mij bezorgd afvragend hoe de wandeling morgen zou verlopen. We bezochten ook nog een klein museum, specifiek over de pelgrimsroute Via Francigena, met in aardige filmpjes een terugblik op het voorbije deel en een vooruitblik op wat we nog gaan tegenkomen.

De etappe van maandag naar Altopascio en de eerste helft van die van dinsdag naar San Miniato Basso, daar was niets aan te beleven. Lopen over verkeerswegen en geen mooi Italiaans landschap. Alle pelgrims die we spraken, klaagden hierover. Onder de indruk waren we van een monumentje langs een pad, voor een Belgische pelgrim, Ton Vanlaer, die volgens de vermelding op 4 juni 2015 hier was overleden. Met mijn grote teen viel het mee. De kleuren van het kapsel van Johanna waren inmiddels gaan slijten, met een brede grijze baan in het midden. Gelukkig vond zij een Chinese kapster in Altopascio die haar snel kon helpen, terwijl ik borrelde met de Engelse medepelgrim Ann en twee Italianen, een vader en een dochter. Nadat Ann met de Italianen een restaurant was gaan opzoeken, kwam Margreet voorbij. Met haar hebben we gezellig de avondmaaltijd gebruikt. We zouden Ann en Margreet, en haar man Jeroen, terug van een begrafenis thuis, de dagen erna nog vaker ontmoeten. 

Terug in de hotelkamer, maakten we ons toch wel zorgen over slijtage. houden we onze spullen heel, bijvoorbeeld mijn schoenzolen, en mijn broekspijpen waar de gaten in zijn gevallen door het erlangs schuren van de veterhaken in de schoen van het andere been. Johanna weet het gat in mijn linker broekspijp dicht te naaien voor zo lang het gaat. Maar een dag later zit er net zo’n gat in de rechter broekspijp! Het wordt steeds moeilijker mijn telefoon op te laden, ligt dat nu aan de stekker of  het snoertje? Feit is, dat ik inmiddels al diverse stekkers en snoertjes heb weggegooid omdat ze geen contact meer lijken te maken. Of zou het aan de telefoon zelf liggen? Een dan ben ik natuurlijk sinds de Franse Jura mijn e-reader kwijt, kaduuk, versleten, waardoor ik onder het lopen niet meer het routeboek van Teunissen kan volgen, gelukkig Johanna nog wel. Hoewel haar e-reader steeds moeilijker oplaadt. En wijzelf, zijn wij nog niet versleten? Fysiek kunnen we nog heel lang verder, mits onze voeten het tot Rome houden. Maar sommige medepelgrims spreken het gevoel uit dat het onderhand best afgelopen mag zijn. Wijzelf verlangen nog niet naar het einde, we willen juist nog genieten die laatste paar weken, maar willen wel dat wij en onze spullen tot het einde heel blijven. We willen het gewoon halen, nu we al zo ver zijn!

De etappes naar naar Gambassi Terme, naar San Gimignano, met zijn vele middeleeuwse torens wel het Manhattan van Toscane genoemd, naar Abbadia Isola en naar Siena, boden volop de kans om te genieten van het Toscaanse landschap met de kenmerkende cypressen. Noordelijk het wat grovere heuvelachtige agrarische landschap, dan steden op heuvels zoals San Gimignano en het kleine vestingstadje Monteriggione, dan een wat lichter glooiend en bebost (schaduwrijk!) gebied, tot we de stad van de zeven heuvelen, Siena, naderen. Dan moeten we weer flink klimmen tot we zaterdagmiddag 18 augustus ons logeeradres in het historische centrum bereiken. 

Prachtige foto’s heb ik onderweg kunnen maken! Maar ook op dit gebied sloeg de slijtage toe. Halverwege de etappe van donderdag naar San Gimignano hield mijn fototoestel er mee op. De aan-uitknop was zodanig uitgesleten en scheefgezakt, dat de camera niet meer aan de praat te krijgen was. Helaas betekent dat voor de blog, dat er minder foto’s geplaatst kunnen worden. Ik heb een klein en goedkoop cameraatje bij een fotozaak in San Gimignano kunnen bemachtigen, maar dat heeft geen wifi, zodat die niet uploadt naar de tablet. Dankzij een winkelier daar mocht ik vanaf diens computer wat foto’s vanaf de chip uit het kapotte toestel selecteren, en ik maak nog wat opnamen met mijn telefoon die ik kan uploaden. Maar het lukt nog niet om ze op de blog te krijgen. Hopelijk blijft het wat slijtage betreft hierbij, en blijft het genieten nog even doorgaan.

We hebben besloten zondag de rustdag in Siena te schrappen. We hebben de afgelopen week niet echt zware etappes gelopen, en wat cultuur betreft, ligt onze prioriteit nu meer bij onze pelgrimage zelf. Met Johanna’s voet gaat het redelijk goed, maar we hebben, om het noodlot niet te tarten, besloten geen etappes meer te lopen van 30+ kilometers. Van de komende vier dagmarsen zijn er drie van 30+! We lopen nu liever zondag door en verdelen die vier etappes nu zo, dat we er vijf dagen over doen. Zo blijven we ervan genieten en blijven hopelijk heel tot Rome.

Trouwens wat Siena betreft, leuke stad, met de prachtige Piazza del Campo met stadhuistoren, en de indrukwekkende kathedraal, de Duomo met campanile, door Johanna bestempeld als een soort suikertaart, maar zo toeristisch dat je je hier als pelgrim met een deels religieus motief absoluut niet thuisvoelt. Als je als pelgrim de kathedraal, toch het huis van God, wil bezoeken wordt je de toegang geweigerd en moet je naar een gebouw aan de overkant met vijf loketten en dikke rijen toeristen om daar een duur toegangskaartje te kopen. Het enige wat gratis is, is een stempel in je pelgrimspas, dat je in een of ander zijkantoortje kan ophalen bij een onvriendelijke ongeinteresseerde ambtenaar in uniform. Ik snap best dat er geld nodig is om deze Duomo tegen slijtage te beschermen, maar voor ons doet dat afbreuk aan het genieten! Sterker gezegd, als pelgrims hebben wij helemaal niks met die kermis!