De kust gekust

Vrijdagmorgen 10 augustus staan we voor een dilemma. We willen graag in twee dagen naar Lucca lopen en daar zaterdagavond aankomen, om zondag daar te genieten van een rustdag. Volgens ons routeboek zijn dat twee hoofdzakelijk vlakke etappes van 35 en 32 kilometer. Pittig dus, maar daar komt bij, dat ons routeboek ons ook allerlei keuzes voorlegt vanwege het karakter van de kuststrook. Veel wegen, veel bedrijvigheid, marmerwinning en -industrie, drie uit cultureel oogpunt interessante steden, Carrara (de stad van het marmer), Massa en Pietrosanto. En dan is er ook nog de kust, met behalve haventjes, badplaatsen, strand en zee. De Via Francigena biedt de mogelijkheid om langs mooie paden, hoofdzakelijk aan de kant van de bergen, zuidwaarts te gaan, maar dat zal veel meer kilometers kosten dan ons routeboek aangeeft.

Op mijn laatste blog kwam een reactie van Vincent, die constateert dat we wel heel veel over asfaltwegen lopen, en dat er mooiere en veiliger alternatieven zijn. Daarmee raakt hij een punt waar Johanna en ik het de laatste dagen vaker over hebben. Volg je de routeborden, dan loop je over rustiger en veiliger paden en wegen. Volg je het routeboek van de Weg van de Franken, van Teunissen dus, dan loop je kortere afstanden, maar vaker over (misschien onverwacht) drukkere en onveiliger wegen. Maar het routeschema van ons routeboek, met de vooraf ingeschatte kilometers per dag is voor ons steeds uitgangspunt voor de planning van de volgende dagen. Dus betekent het afwijken daarvan, en meestal ook van Maps with me, in onze optiek omlopen, en verlenging ten opzichte van onze geplande dagtochten. Gebruikers van andere routeboekjes daarentegen, zullen de routeadviezen van ons boekje zien als ‘shortcuts’. Hollandse wandelaars hebben daar het impopulaire woord ‘afsnijden’ voor. Voorbeeld is de etappe van Pontremoli naar Aulla, waar ik eerder over schreef en waarbij Johanna zich zo ergerde aan het drukke verkeer. In het gesprek op het bankje onderweg, dat we met Margreet en Jeroen hadden, zij kennen zowel het boekje van Teunissen als het Duitse Routierboekje, meldden zij dat deze etappe, die voor ons 24 kilometer telde, volgens het andere boekje wel 40 kilometer lang was, met mooie paden. ‘Teunissen maakt elke etappe korter’, zeggen zij. Zij hadden er dus voor gekozen deze etappe in twee dagen te lopen. Het antwoord op de ergernis van Johanna, en ook op de reactie van Vincent, kan dus zijn, dat er weliswaar mooiere en veiliger paden zijn, maar dat je dan wel langer onderweg bent, zowel per dag als in totaal. Ik denk dat het goed zou zijn binnen de Vereniging Pelgrimswegen tussen de leden eens een themagesprek te voeren over dit onderwerp, omdat dit een actueel punt is voor pelgrims onderweg en die nog op weg zullen gaan. Extra complicatie is, dat je eigenlijk te weinig informatie hebt om goede keuzes te kunnen maken. Als Teunissen zegt dat je omwegen volgt, weet je niet hoe veel kilometers je dan meer gaat lopen als je de routeborden volgt, en of je planning dan nog uitkomt. Ik denk dat we, als we nog eens naar Rome zouden lopen, een tweede routeboek zouden aanschaffen met gedetailleerde informatie over de alternatieven, anders gezegd over de gemarkeerde route. De informatie van de Weg van de Franken is weliswaar zeer waardevol, ook om korte wegen naar Rome te vinden, maar ik had graag het referentiekader willen weten van de ‘officiele’ route om meer bewuste keuzes te kunnen maken van wel of geen asfaltweg of wel of geen landschappelijk fraaie omweg. Vandaar: als er een volgende keer komt, gaat ook het Duitse Routier-boekje mee!

Terugkomend op onze afwegingen over de vanaf Sarzana te kiezen route, gingen we in de twee dagmarsen naar Lucca liever niet volgens de aangegeven Via Francigena, dan zou het sowieso vanwege de langere afstand niet in twee dagen lukken. Waarom niet een voetpad zoeken langs de kustweg? We kozen dus eerst 5 kilometer op advies van ons routeboek langs de (in de ochtendspits loeidrukke) SS1, door de Romeinen vroeger Via Aurelia genoemd, te gaan, en na de afbuiging naar het antieke stadje Luni, waar we helaas de oude ruines misten, richting de kust te gaan lopen. Tot onze verrassing konden we de snelweg kruisen via een splinternieuwe voetgangersbrug, die in de afbouwfase verkeerde. De brug was nog wel gesloten, maar een keurig geknipt gat in de plastic afrastering beschouwden wij als een uitnodiging. De bouwvakkers op de brug zeiden ons vriendelijk ‘bon giorno’, dus dat kon niet stuk! Johanna was er al helemaal overheen, en ik was op tweederde, toen plotseling onder mij een man stond te schreeuwen en met zijn armen te zwaaien. De baas! In de flarden van het geschreeuw ving ik het woord ‘chiuso’ op, dat ik nog kende van mijn ontmoeting met de huisbewaarder in Costa Mezzana. Ik bedacht dat ‘no capito’ mij hier niet zou helpen, het was duidelijk dat ik mij op verboden terrein bevond. Maar als ik terug zou lopen, zou ik gescheiden worden van Johanna, want teruglopen over de brug was voor haar natuurlijk geen optie meer. Dus putte ik mij al doorlopend maar uit in excuusgebaren, in de hoop dat de man mij vanaf de grond niet zou kunnen bereiken, hetgeen bleek te kloppen. Johanna had van dit alles niets meegekregen. ‘Wat was dat nou ineens voor geschreeuw?’, vroeg ze droog toen ik ook aan de overkant was.

Zo stonden we al gauw aan het strand, een van de weinige openbare stukken naar later bleek. Het was vloed met veel golven, en het voelde als in Katwijk aan Zee, zonder Duitsers dan, want kuilen werden er niet gegraven. We vielen natuurlijk wel uit de toon, met onze wandeluitrusting. Toch was het wel een mijlpaal voor een foto. Van de Franse kust tussen Calais en Wissant, naar het strand van het Italiaanse Ligurie, Het is niet niks geweest! Na een drankje bij een strandtent, begonnen we aan de 25 km die ons nog scheidden van het inmiddels geboekte hotel Elisabeth in Marina di Pietrosanto. Met onze lichte rugzakken ging dat in het tempo dat we thuis gewend zijn, rond de 6 km per uur. Vlak, goede wandelpaden, en dromerige badgasten of bellende fietsers dwongen we opzij door het lopen in hoog tempo in een lijn. We verbaasden ons er wel over, dat er door de meeste mensen totaal niet opgelet wordt. Meerdere malen werden we gesneden door fietsers die de andere kant op keken terwijl ze van richting veranderden. Stevig doorlopen en ‘He hallo!,’ roepen, hielp dan net als bij ons in Holland. Een enkele mafkees haalde ons met flinke snelheid in, druk telefonerend en staande op zo’n een-assige tweewieler. Kortom, het was of we de boulevards van Noordwijk, Katwijk en Scheveningen in een keer aflegden! Eenmaal in het hotel, hadden we vanaf het balkon een prachtig uitzicht. Maar het mooiste uitzicht hadden we toen we na een drankje op een zwoel terras vanaf het strand romantisch van de avondschemering gingen genieten. De kust gekust, en meer...