In Memoriam Piet Rossou

Tijdens de pelgrimstocht van Canterbury naar Rome die Johanna en ik lopen, bereikte ons deze week in de buurt van Besancon het verdrietige bericht dat mijn oud-collega en vriend Piet Rossou jl. dinsdag is overleden. Een van de aspecten van langdurig pelgrimeren is, dat thuis leven en dood doorgaan en zich niets aantrekken van je afwezigheid. Extra droevig voor ons is, dat we niet aanwezig kunnen zijn bij Piets herdenkingsbijeenkomst. Ik heb er daarom behoefte aan via deze blog een eerbetoon aan Piet te brengen.

Midden april hadden Johanna en ik en Piet en Riet sinds lange tijd weer een gezellig samenzijn. Wat begon als een theevisite in de middag liep ongepland door tot een stuk in de avond met hapjes en drankjes. Het voelde helemaal als ‘those were the days’, en behalve gelachen werd er ook veel geevalueerd, want we hebben allemaal in de loop van de jaren veel meegemaakt. En natuurlijk hadden we het ook over het vooruitzicht  van onze voetreis naar Rome. We spraken de hoop uit dat Piet en Riet nog vele jaren van hun nieuwe paradijsje zouden kunnen genieten. Hadden we geweten dat dit de laatste keer zou zijn, dan had het niet zo ontspannen kunnen zijn! Een paar dagen voor ons vertrek naar Canterbury belde Piet mij plotseling op. Hij kondigde op zijn karakteristiek plechtige manier aan dat hij me wilde informeren over zijn gezondheidstoestand. Vervolgens sprak hij het angstige vermoeden uit van leverkanker, Toen we inmiddels aan het wandelen waren kwam het bericht dat alle hoop de bodem insloeg. Binnen een maand is Piet er opeens niet meer!

Piet Rossou was burgemeester van de gemeente Oud en Nieuw Gastel toen ik daar eind 1988 kwam werken als gemeentesecretaris. We hebben samen prachtige jaren beleefd, tot bij de gemeentelijke herindeling van 1997 de gemeente opging in de nieuwe gemeente Halderberge en Piet ongewild in de WW terechtkwam. Ik heb Piet in het begin leren kennen als streng maar rechtvaardig ten opzichte van zijn omgeving. Al snel werd mij duidelijk dat hij hiermee orde en rust creeerde. Er bleef voldoende ruimte over voor het nemen van eigen initiatieven en van eigen verantwoordelijkheid. Onder het burgemeesterschap van Piet Rossou maakten Oud Gastel en Stampersgat in de negentiger jaren een bloeiperiode door: er kwam meer ruimte voor woningbouw en bedrijventerreinen, het inwonertal groeide en het draagvlak voor voorzieningen nam toe. Deze successen waren voor een belangrijk deel toe te schrijven aan de persoonlijke stijl van Piet: enerzijds hoekig en hard, anderzijds invoelend en cooperatief. Zijn gevoel voor humor deed de rest. Een voorbeeld van zo’n succes vind ik, dat hij een goede relatie wist op te bouwen met ‘Meester’ Mastboom, een oude en lastige dorpsnotabele en grootgrondbezitter. Piet wist een slepende onteigeningskwestie in minnelijk overleg te stoppen en er zo voor te zorgen dat het noordelijk en zuidelijk deel van de woonwijk Meireweikes aan elkaar gebouwd konden worden.

Persoonlijk heb ik veel van Piet geleerd, daar had ik profijt van in Oud Gastel, maar ook in volgende banen. Hij leerde me altijd de meest integere en duurzame oplossing voor een kwestie na te streven, ook al was dat niet altijd de gemakkelijkste, en levert het je geen populariteitsprijs op. Belangrijker nog is dat tussen ons in de loop van de jaren een vriendschap is gegroeid, waarin we naar elkaar kwetsbaar durfden te zijn. Immers, Piet ging voluit voor de belangen van Oud en Nieuw Gastel, en was daarin krachtig en direct, hij hield niet van politieke spelletjes. In het politieke klimaat van West-Brabant betekende dat het vooruitzicht dat er ooit rekeningen met hem vereffend zouden worden. Daarom is hem, vooral in de jaren na zijn burgemeesterschap, veel tekortgedaan. Wie ook zijn kwetsbare en menselijke kant kon zien, ontmoette een warme en betrokken mens met wie mooie dingen tot stand konden worden gebracht. Samen met Riet vormde Piet een mooi duo, zo totaal verschillend, maar ook elkaar aanvullend tot een harmonische eenheid, ook in de Gastelse samenleving.

We hebben (soms besmuikt) gelachen en genoten van bijzondere dingen, zoals van Piets haat-liefdeverhouding met pastoor Krijbolder, culminerend in de dubbele dodenherdenking van 1991 (de tweede was van Gastels Fanfare die tijdens de zaterdagavondmis door de pastoor in de kerk werd opgehouden tot na acht uur). Ook denk ik terug aan de ontmoetingen in het kader van de jumelage met het Poolse Szamotuly, en Piets vriendschap met de helaas ook te vroeg overleden collega-burgemeester Taddeus Szymanski. Waar we ook vaak voorpret om hadden, waren de listen en lagen om bepaalde Gastelaren en Stampersgatters naar het gemeentehuis te lokken voor een koninklijke onderscheiding. Piet had de gave mensen de waardering te geven die ze toekwam. Helaas moest hij zelf die waardering en erkenning soms ontberen, ook een koninklijk lintje is hem nooit gegund geweest.

Veel belangrijker is datgene wat Piet in zijn leven voor de mensen heeft totstandgebracht en heeft betekend. Piet heeft in de rivier van het leven, daar ben ik getuige van geweest, een steen verlegd. 

Straks aan het eind van onze pelgrimstocht hopen Johanna en ik niet alleen Rome te bereiken, maar ook de Sint Pieter, genoemd naar Petrus die ook een hoekig karakter had, en tegelijk een rots in de branding was. Zo zal Piet Rossou verbonden blijven aan onze pelgrimstocht.