Wedergeboorte in Langres?

Renaissance a Langres! Dat staat overal in de stad Langres op posters aangegeven. Vertaald betekent renaissance in het Nederlands wedergeboorte. Wat attent van het stadsbestuur van Langres dat pelgrims zoals wij, die de hele voorafgaande week afgemat zijn met dagmarsen van meer dan 30 km, en gebutst zijn opgeklommen tot deze hoog op een heuvel liggende stad, het vooruitzicht mogen genieten na een rustdag weer herboren te mogen vertrekken. Zo geeft een rondwandeling door Langres op de vrijdagavond extra energie bovenop de verfrissende douche op de camping. Hoopvol en dankbaar brengen wij eerst een bezoek aan de de kathedraal van Langres, die gewijd is aan St. Mammes. Nooit van gehoord, maar je kunt nooit weten als je herboren wil worden.

Langres is een stad die er van ver prachtig uitziet, maar waar ik bij mijn weten nooit eerder ben geweest. Toch heb ik bijzondere herinneringen aan Langres uit de jaren dat ik, vanaf midden jaren tachtig, met mijn gezin plus Duitse pleegzoon Axel met de vouwwagen naar camping Ranc Davaine in de Ardeche reed. Zowel op heenweg als op terugweg, betekende het zicht op Langres, of alleen al de plaatsnaam, dat we al lekker opgeschoten waren. Het markeringspunt in dit gebied is de splitsing van snelwegen, waar de A31, de Route du Soleil, zich in noordelijke richting splitst richting Lille / Parijs enerzijds en Metz / Nancy anderzijds. Terwijl ik op het viaduct van de wandelweg naar Langres de snelwegen overstak, maakte ik een foto van het verkeersbord dat deze splitsing aankondigde. Luid toeterend reed er een auto met vouwwagen onder mij door. Het voelde als een groet van verleden naar heden. Hoe het ook zij, in het hier en nu zijn ook Johanna en ik al lekker opgeschoten! Ook voor ons is Langres dus een mijlpaal die het waard is om nu eindelijk eens te bezoeken.

Het bijzondere van Langres is niet alleen dat het net als Laon bovenop een solitaire heuvel in het landschap ligt, maar ook dat alle oude stadsmuren en stadspoorten nog intact zijn. Onze camping heet camping Navarre, naar de Navarre-poort. Zoals je kan verwachten, ligt de camping dus in de zuidwesthoek tussen de stadsmuur en de huizen in. De inwoner waar Langres het meest trots op is, is de filosoof Diderot, die op het naar hem genoemde plein de hele avond minzaam toekijkt terwijl wij onze maaltijd gebruiken. Heerlijk vooruitzicht dat morgen niets moet, en alleen dat al maakt dat we ons kiplekker voelen. Zou het toch een mentale kwestie zijn geweest, al die klachten? Johanna had mij een standje gegeven voor mijn laatste blog. Het was allemaal wel waar, zei ze, maar de mensen mochten eens gaan denken dat we het echt niet leuk hebben!

De vrije dag begint met poedelen, ontbijten enzo in het laagste tempo. We hebben uitgevonden dat de was kan worden gedaan bij de Intermarche, een megastore die onderaan de vesting in een industriewijk ligt. Terwijl Johanna bij de wasmachine wacht, zoek ik in een barretje een stopcontact op waar de Ipad kan opladen en ik tegelijk aan de blog kan werken, onder het genot van een koffietje. De taken moeten verdeeld worden nietwaar? Er heerst enige opwinding, want het WK voetbal is begonnen en Frankrijk speelt op dit moment met weinig succes tegen Australie. Nadat Johanna de droge was gevouwen heeft en ook een koffie op heeft, gaan we in de supermarkt provianderen, inclusief de lunch van nu. We lopen naar buiten, en net zien we dat Frankrijk 1-0 heeft gescoord. In het bushokje gebruiken we onze voor de lunch gekochte etenswaren. Na verloop van tijd komt de bus er aan. ‘Gaat u naar de stad?’ vragen we. ‘Ja, maar pas over een half uur, want ik heb nu pauze!’, is het antwoord. Dat vinden wij niet erg, we hebben geen zin in die ene kilometer omhoog wandelen vandaag, en mogen alvast in de (koelere) bus gaan zitten. De man is enigszins gespannen merken we, het is bij de ‘match’ inmiddels 1-1 geworden, en onze afkomst inmiddels kennende begint hij over die ‘entraineur hollandais’ van de Australiers (Bert van Marwijk). Tegelijk explodeert een klein schermpje op zijn dashboard: Frankrijk heeft 2-1 gemaakt. Vervolgens schreeuwt hij het om de paar minuten uit van angst dat het nog 2-2 wordt. Net als hij de motor start voor ons ritje omhoog, roept hij opgelucht ‘c’est fini, la France a gagne!’ Als we even later de bus uit stappen wensen we elkaar wederzijds ‘bon courage’, hij ons met de pelgrimage, en wij hem met het bloedstollende Franse elftal.

Terug in de stad doet Johanna ineens een ontdekking. De wedergeboorte waarover op de affiches wordt gesproken, slaat op het cultuurfenomeen Renaissance, en mocht dus helemaal niet vertaald worden! Er is een hele grote expositie van in het museum van de stad, en Johanna wil er graag naar toe. We besluiten elkaar vanmiddag vrij te laten: Johanna concentreert zich op de Renaissance, en ik verder op het herboren worden. Beetje door de stad slenteren en bij de Office de Tourisme proberen het logies voor de etappe van morgen te regelen. Ook moet nog steeds het telefoonprobleem van Johanna worden opgelost. Bij de telefoonwinkel van F-Bouygues bevestigen ze dat ook Johanna, net als, ik moet proberen van Orange af te komen en een andere provider moet kiezen. De winkelbediende doet mij een paardenmiddel aan de hand: telefoon uitzetten en weer aan. Warempel, nu doet haar telefoon het! Dat ik daar niet zelf opgekomen was. Zo keutel ik de hele middag op mijn dooie akkertje door, en als ik om half zes Johanna het museum uit zie komen, helemaal daas van alle renaissanceteksten, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. 

‘s Avonds om zeven uur hebben we een eetafspraak met onze Australische vriendin Tarryn, die vandaag in Langres is aangekomen, samen met een Franse medepelgrim, Elisabeth heet ze. Zij blijkt uit Toulon, bij de Cote d’Azur, te komen, was eerder dan wij gestart, maar is met knieproblemen tussendoor twee weken naar huis geweest, en nu weer op de route. Aardige vrouw, die goed Engels spreekt, en we hebben het samen gezellig. Na het eten zoeken Johanna en ik nog een barretje op. We drinken een wijntje. We drinken er nog een. We zeggen tegen elkaar dat dit de leukste en meest ontspannen rustdag was tot nu toe. We voelen ons herboren. Renaissance a Langres. Niets te veel gezegd!