Elke dag een nieuw avontuur

Bij vertrek van de idyllische kampeerplaats aan de Saone bij Autet hadden we, mede ingegeven door collega-pelgrim Elisabeth, een slimmigheidje bedacht. Daarbij speelde ook een rol, dat in de officiele etappeplaats Frasne-le-Chateau geen opvang voor pelgrims beschikbaar was, omdat deze door de gemeente was geclaimd voor migrantenopvang. We kwamen op het idee een stuk af te snijden en via Gy te lopen. Daar was volgens het boekje van Teunissen een camping, een municipal nog wel. Dat was ongeveer 25 km vanaf Autet, en daarna zouden we dan in een dag, in plaats van in twee dagen door kunnen lopen naar Besancon, dat zou dan ruim 30 km zijn. Google Maps zou ons de paden en wegen wijzen.

Opgewekt gingen we op pad, en Google Maps liet ons een mooie route bewandelen. ‘s Morgens was het in de stralende zon nog goed te doen, maar na twaalven begon de warmte zwetend en drukkend te worden. In een schaduwrijk bushokje gebruikten we de lunch, en welgemoed liepen we de laatste kilometers naar de camping die in Gy op ons zou wachten. Maar oef, wat was het warm! Gelukkig zou de camping makkelijk te vinden zijn, want er was in Gy een Chemin du Camping, kon niet missen. Wel jammer, dat die Chemin ons met een omweg weer het buitengebied in stuurde. Of een tocht nou lang of kort duurt, als je lijf er op ingesteld is, is de laatste kilometer altijd zwaar, zeker als het zo warm is (later vertelde ons iemand dat het 32 graden was geweest). Inmiddels hadden we op de Chemin du Camping al zo’n anderhalve kilometer gelopen, maar nergens zagen we iets wat op een camping leek. Ja toch: we zagen een soort steppe, in vakjes verdeeld, een kotje dat in beter tijden de receptie van een camping had kunnen zijn geweest en een lege betonfundering. Johanna stelde vast dat ‘deze tent vast al jaren failliet moest zijn’. Ik belde het telefoonnummer van de camping, en kreeg een antwoordapparaat met de mededeling dat het gemeentehuis ‘s morgens open was voor publiek, en het was inmiddels middag. Dan maar de Office de Tourisme gebeld. ‘Een camping, nee die bestaat hier al heel lang niet meer! Waarom de straat dan nog steeds Chemin du Camping heet, daar gaan wij niet over, dat moet u aan de gemeente vragen. Een andere camping kunt u vinden in het dorpje Zusenzo (onverstaanbaar), dat is maar 15 kilometer van hier. O, u bent pelgrims te voet, ja dan kan ik u helaas niet helpen. O, u wilt dan een hotel, dan kunt u terecht bij hotel Pinokkio vlakbij het gemeentehuis.’ En de zon maar branden! Enigszins verhit, en niet alleen van de zon, togen wij naar hotel Jokkebrok, pardon Pinokkio. Weer voor niks: ‘complet’ was de korte mededeling via het speakertje naast de gesloten deur. Nu wilden wij wel eens gaan kennismaken met de mevrouw van de Office de Tourisme. Ze ontving ons opgewekt en was bereid ons te helpen bij het vinden van logies in Gy. Maar het ene na het andere telefoontje leverde steeds het antwoord ‘complet’ op. Er was gewoon in Gy geen bed meer vrij voor de volgende nacht. Dat is nou de ellende als je er ten onrechte van uitgaat dat er een camping is, en dan geen logies reserveert. Dan maar in de omgeving geprobeerd! Uiteindelijk kreeg de vrouw ene Catherine aan de lijn, van wie weliswaar alle bedden in haar gite bezet waren, maar die bereid was ons in haar eigen huis te ontvangen. Weliswaar in een dorp 3 kilometer terug, maar Catherine was bereid ons na vijf uur op te halen (het was pas half vier). De VVV-mevrouw had ons inmiddels een glas koud water voorgezet en gaf ons nog een advies: ‘U wilt morgen in een dag naar Besancon lopen? Dat moet u niet doen hoor, dat is wel 40 (en geen 30) kilometer, dichtbij Besancon zijn de wegen druk en gevaarlijk, en bovendien wordt het morgen nog heter dan vandaag!’ Zo hebben we in de verzengende hitte van het plein voor het gemeentehuis, dat ze hier ironisch genoeg Hotel de Ville durven te noemen, anderhalf uur zitten wachten op onze gastvrouw Catherine uit Busey-les-Gy, ondertussen kibbelend of we nu in een of in twee dagen naar Besancon zouden gaan lopen. We besloten het advies van onze VVV-vriendin toch maar op te volgen, en alvast een hotel te reserveren in een dorpje halverwege Besancon. Om kwart over vijf arriveerde Catherine.

Catherine nam ons mee naar huis, een keurig groot huis, split level, maar aan de rondslingerende rommel en paperassen was duidelijk te zien, dat er die dag niet op loge’s was gerekend. Een situatie waar we ons alle drie verlegen mee voelden. We kregen een welkomstdrankje en spraken af om half acht in de huiskamer voor het ‘repas’. Eenmaal op de slaapkamer en gedoucht vond ik in mijn mailbox het droevige bericht over het overlijden van vriend Piet. We spraken elkaar moed in: kop op, deze mevrouw laat zich ook van haar beste kant zien door ons bij haar thuis te ontvangen, laten we proberen een knop om te zetten en opgewekt te zijn.

Om half acht maakten we kennis met Emil, de echtgenoot van Catherine. Terwijl zijn vrouw nog in de keuken was, raakten we in een prettig gesprek, waarin wij lieten blijken uit Holland te komen en hij vertelde dat hij weliswaar gepensioneerd leerbewerker is, maar al jaren actief is als burgemeester van het dorp Bucey-les-Gy (‘650, nee 640 inwoners’). Eenmaal aan tafel zette Catherine ons een heerlijke ovenschotel voor, en met nadruk zei ze erbij dat deze was aangemaakt met Parmezaanse kaas. Het was heerlijk en we hadden leuke gesprekken, ook al omdat Emil als burgemeester langs de Via Francigena actief is in het netwerk van gemeenten   langs deze route, van Noord-Frankrijk tot ver in Italie, en hij benieuwd was naar onze ervaringen. Van hem hoorden we dat hier een kruispunt is tussen de Via Francigena en de Camino de Santiago die komt vanuit Zuid-Duitsland, vandaar dat hier zo veel hotelkamers bezet zijn. Opeens riep Catherine verbaasd uit dat ze helemaal niet begrepen had dat we uit Holland kwamen, ze dacht dat wij Italianen waren, en had gedacht ons te pleasen door ons met de Parmezaanse kaas een product uit eigen land voor te zetten! Zo werd het alsmaar gezelliger, kregen we van Emil een nieuwe lijst met onderdak-adressen, en sloten we de avond af met koffie en Mirabelle, een sterk likeurtje. Rare dag...