Gedwongen rust

Maandagmorgen iets over zeven moet ik Johanna wakker schudden, ze heeft elf uur aan een stuk geslapen, en voelt zich na de inspanningen van zondag een stuk opgeknapt. Maar de linkervoet is stijf, en we besluiten definitief vandaag niet te gaan wandelen. Om acht uur, we zitten inmiddels aan het ontbijt, komt de beheerder van de Gite met de beloofde telefoonnummers van taxi en artsenpraktijk. Helaas kunnen we pas ‘s middags om vijf uur terecht bij een van de doktoren van de groepspraktijk in Ornans. Tegen tienen komt de taxi, en na flink gedelibereer besluiten we de taxichauffeur te vragen ons niet naar de artsenpraktijk, maar naar de camping in Ornans te brengen. Via internet had ik al achterhaald dat dit een moderne camping is, met goede voorzieningen, inclusief restaurant.

En daar zaten we dan tegen de middag, tent geinstalleerd, en aan de koffie op het terras van de camping. We waren en zijn er rustig onder. Als we rust moeten nemen, dan kunnen we er maar beter van genieten, na alle inspanningen van de laatste vijf weken. Gelukkig is het prachtig weer, en is de voorspelling dat dat de hele week zo blijft. In de loop van de middag liepen we, uiteraard zonder bagage op de rug, naar het centrum van Ornans, een kwartiertje lopen, voor Johanna net genoeg. De arts die Johanna onderzoekt is een vriendelijke jonge vrouw, nuchter vooral. Ze constateert geen ernstige zaken, waarschijnlijk inderdaad tendinitis (peesontsteking) boven op de voet. Ze adviseert Johanna twee of drie dagen rust te nemen, en schrijft medicatie voor (ibuprofen en paracetamol) en een smeerseltje. Na die rustdagen raadt ze aan enkele korte wandeldagen in te lassen voordat we weer op de gewone manier verder gaan. 

Daar moeten we het mee doen. Een Nederlandse mevrouw op de camping houdt ons voor, dat zoiets misschien wel moest gebeuren, om even af te schakelen en te onthaasten van elke dag te (moeten) lopen. Ik denk terug aan de discussie van een halve week geleden over het eventueel afsnijden van een stuk route om daardoor een dag te winnen. Misschien heeft ze wel gelijk: waar hebben we het eigenlijk over, als we de afstanden lopen die wij willen lopen. Er treedt een ontspanning op die ik bij Johanna zelden gezien heb. Laat maar komen die rustdagen en het luieren kan beginnen! Terrasje, koffie, voetbalwedstrijdje, ‘s avonds lekker eten op het terras en ‘s morgens uitslapen tot de zon ons de tent uitbroeit. En Johanna leest het ene boek na het andere.

Toch, een beetje zorg is er wel. Hoe gaat het nu verder, en had dit voorkomen kunnen worden? Symbolisch eiste ik de tent maandagmorgen op voor in mijn rugzak, hoewel deze alleen nog maar in de taxi is vervoerd... Johanna vond het onzin, heeft er niets mee te maken vindt ze, en bovendien, het behoud van de tent was, aldus Johanna, vooral haar wens. En dan is er nog iets. Toen ik maandag na die vreselijke wandeldag in mijn bed kroop, maakte ik een onhandige beweging, en voelde ik een steek in mijn linkerhiel. Sindsdien heb ik in mijn achillespees af en toe signaalpijntjes, niet erg, maar voor mij wel alarmerend. Volgens meneer Google mag ik die pijntjes niet negeren, en dus heb ik nu bij de apotheek in Ornans een hielbeschermer besteld. Het voordeel van het nadeel is, dat ik de levertijd gewoon kan afwachten. Preventief, ik heb er geen last van, zeker niet onder het lopen, maar ook hier kan eventuele overbelasting een rol spelen. En ik wil nieuwe problemen voorkomen.

Hoe verder? Vandaag, woensdag hebben we in Ornans de derde algehele rustdag, vanmiddag bezoeken we het Museum Courbet, een beroemde negentiende-eeuwse schilder uit Ornans. Johanna heeft nu nog steeds pijn en haar voet is opgezet. Morgen beslist ze of ze zonder bagage 10 km durft te lopen. We hebben ontdekt dat er een buslijn loopt van Besancon tot aan Pontarlier, een belangrijke etappeplaats in de Jura. Morgen, donderdag, willen we dan met de bus naar Foucherans, waar de taxi ons opgehaald heeft, en terug naar de camping lopen. Als dat goed gaat willen we, met busvervoer, zonder bagage, nog een paar korte etappes lopen tot aan Pontarlier. Dan is het inmiddels weekend, en zien we verder.

Enne, we geven natuurlijk niet op!!