Gedwongen rust (2)

Vandaag, zaterdag 30 juni, beleven wij onze zesde ongeplande rustdag. Van onze Australische vriendin Tarryn kregen wij een sms-je, dat zij vandaag ook een rustdag heeft, maar dan in Lausanne in Zwitserland. Daar hadden wij nu ook kunnen zijn, maar we zullen maar ophouden dergelijke vergelijkingen te maken.

Bij Johanna was er de eerste vier dagen geen vooruitgang, gisteren een beetje. Zij is enthousiast bezig telkens haar voet in het koude rivierwater te houden en afwisselend te masseren. Het gaat iets beter, maar zij heeft nog niet het gevoel al te kunnen gaan lopen. We danken de lezers van onze blog hartelijk voor de ondersteunende reacties, zowel die in het openbare deel, als die in rechtstreekse mailtjes aan ons.

Hoewel, ik zeg het maar eerlijk, ik me met de dag luier en lamlendiger voel worden, vermaken we ons intussen goed in het campingleven. Praatje zus, praatje zo, middagdutje. Vandaag weer voetballen en genieten van nerveuze Fransen (tegen Argentinie). Dat het allemaal erger kan, zagen we een paar dagen geleden vanaf de camping, toen op een rots tegenover Ornans blijkbaar iemand van een rotspunt gevallen was naar een niveau lager. We zagen de reddingsoperatie waarbij deze persoon door een helicopter met een kabel omhoog gehesen werd. Later verspreidde zich op de camping het gerucht dat de betrokkene de val niet zou hebben overleefd.

Gisteravond kwamen twee mannen op de camping tegenover ons staan met hun tentje. Nederlandse pelgrims, twee neven, die een maand geleden uit Maastricht waren vertrokken richting Rome. De ontspanning waarmee deze mannen het pelgrimsbestaan beleven, werkte op ons aanstekelijk. ‘Als we geen zin meer hebben om de laatste kilometers van een etappe te lopen, steken we gewoon de duim omhoog, en dan is er altijd wel iemand die ons meeneemt naar het eindpunt!’ We dronken gezellig een biertje met ze op het terras, en we stelden voor samen te eten. ‘Nee,’ was het antwoord, ‘we moeten om ons gewicht denken’. Onze reactie was, dat je hier ook gezonde salades kunt eten, maar het bleek dat ze doelden op het gewicht van het meegenomen voedsel, waar ze na dagen eten in restaurants nu wel eens iets van willen koken en opeten ter beperking van het morgen te dragen gewicht van de rugzakken, nu zo’n 15 a 17 kilo. Vanmorgen hebben we hartelijk afscheid van ze genomen, en tot troost zeiden ze dat ze er van overtuigd zijn dat wij ze nog wel een keer inhalen.

Nou, dat hopen we dan maar...