IQ-test voor schapen en koeien

14 augustus 2019 - Oppdal, Noorwegen

Woensdag 14 augustus 2019

Vanmorgen werden we uitgerust wakker in “onze” hut Ryphusan. We zagen buiten een blauwe lucht, maar het was er nog wel koud, op 1100 m hoogte. Via de constructie met een regenpijp konden we drinkwater tappen. We zagen ook nog een ingenieuze dynamo om met waterkracht door middel van schoepen energie op te wekken voor een soort straatlantaarn.

Eenmaal op weg zagen we dat al het vee vrij kan rondlopen, ook op de weg. We zijn dan ook nog ruim tien kilometer verwijderd van de bewoonde wereld. Er stonden drie schapen op de weg. Meestal staan ze in een combinatie van een volwassen schaap en twee al wat grote lammeren. De schapen gingen voor ons uit op de vlucht, maar weken al gauw uit naar het gras links, en om zich helemaal veilig te voelen renden ze door de rivier naar de andere kant, waarna ze ons verder nakeken. Al pratend vonden Johanna en ik dieren die alleen maar recht voor ons uit over de weg vluchten, het domst. Dit zijn de vluchters. Iets slimmer zijn de beesten die naar opzij wijken omdat ze weten dat pelgrims niet van de weg afwijken. Dit zijn de wijkers. Het hoogste IQ hebben de dieren die waakzaam blijven staan kijken tot wij als wandelaars ze voorbijgelopen zijn. Dit zijn de wakers. 

Zo hebben we wel tien kilometer lang plezier! Na de schapen zien we koeien. Onder aan de weg zien we een aantal egaalbruine koeien uit het struikgewas komen. Zij voegen zich bij een kudde die optisch voor ons uit gaan lopen. Optisch, want er komt een haarspeldbocht. Ineens zien de koeien dat wij een tegengestelde richting lopen. De hele kudde draait zich om, en de koeien gaan allemaal terugrennen. Net voordat Johanna beneden bij de volgende haarspeldbocht bij de koeien is, zijn de laatsten van de kudde weer in het struikgewas verdwenen. Dit zijn dus de zogenaamde vluchters. Na de tweede haarspeldbocht lopen Johanna en ik weer in de oorspronkelijke richting. Ineens staan we oog in oog met ongeveer een derde van de oorsponkelijke kudde, koeien die niet waren gekeerd  en die ons nu tussen hen en de rest van de kudde vinden. Ineens draaien ze zich om en beginnen ze allemaal over de weg te rennen. Ook dit zijn dus vluchters. Nu wordt het interessant want de egaalbruine koeien passeren twee groepen andere koeien. Links van de weg, tegen het stijgende struikgewas, staat een behoorlijk grote groep prachtige grijze koeien. Tussen hen in staat een grote zwarte stier. Die herken ik omdat die tussen zijn achterpoten geen uier heeft hangen maar een grote slappe zak. Dat laatste is hij ook werkelijk, want in plaats van tussen zijn meisjes en ons in te gaan staan, neemt hij als eerste de benen. De grijze koeien kijken het even aan, en verwijderen zich dan door het gras en de struiken van de weg af. Die grijze koeien zijn dus wijkers. Rechts van de groep bruine koeien op de vlucht, op een grasveldje naast de weg staat een flinke groep roodbonte koeien, met witte vlekken. Zij kijken belangstellend naar ons en wachten af wat er gebeurt. Wij passeren ze zo veel mogelijk links van de weg. De bruinwitte koeien kijken alleen maar naar ons en als we ze voorbij zijn kijken ze ons na. Dit zijn dus wakers, de slimste koeien. Intussen blijven de bruine koeien ver voor ons uitrennen, wel kilometers lang. Wat een domme vluchters zijn dat! We zien ze niet meer terug.

Na de koeien komen de schapen weer. Een groepje schapen staat te kijken als wij er aankomen. Ze draaien zich om en gaan op de loop over de weg, daarbij steeds de achterpoten omhoog gooiend. Telkens als Johanna dichterbij komt, vluchten ze opnieuw naar voren, deze domme vluchters. We komen groepjes schapen voorbij die van de weg af wijken naar het gras opzij van de weg. Bij deze wijkers horen ook lammeren die snel nog even de weg oversteken naar de veilige mama. Als we bijna in de bewoonde wereld zijn, komen we een groepje schapen voorbij die niet meer schrikken, maar ons alleen maar nakijken. Geslaagd voor de IQ-test, deze slimme wakers.

We kwamen bij een modern pelgrimskapelletje, de Michaelskapel, prachtige gelegen aan het begin van het dal dat ons naar het wintersportoord Oppdal zal brengen. In dat kapelletje beleven we een mooi moment van stilte, genietend van het uitzicht langs het grote doorschijnende blauwe kruis. We vervolgen onze weg richting Oppdal, maar voor we er zijn, gaan we aan de andere kant van het dal weer stijgen, eerst langs een groot veld van wel 500 prehistorische grafheuvels en dan doorstijgen naar het hooggelegen kerkje van Oppdal uit 1651. Fijn dat we er een kijkje mochten nemen!

Al tegen zessen komen we aan bij het door ons besproken hutje op een complex vlakbij het centrum van Oppdal. Er moeten boodschappen worden gedaan, na onze reis over Dovrefjell is al het proviand op en ook bijna al het kasgeld. Ook moet de was gedaan worden, ze hebben hier gelukkig een wasmachine en een droger. En er ligt nog een probleem met de schoenen. Het scheurtje in mijn linkerschoen buitenkant is namelijk een forse ventilatie- en wateropening geworden! Daar moeten we toch iets op vinden!

Foto’s

3 Reacties

  1. Elisabeth:
    18 augustus 2019
    Die hutjes zijn zo Leuk. Wij hebben daar ook heel veel in geslapen.
  2. Wim Jacobs:
    18 augustus 2019
    Arie weer een hoop geleerd over indeling van koeien. Jammer dat die stier het niet tegen jou opgenomen heeft. Ben benieuwd wie het hardste kan rennen .
  3. Elly de Haan - Verduyn:
    18 augustus 2019
    Weidt mijn lammeren, zegt de Heer.
    In de St. Jan vanmorgen dacht ik dat de predikant jouw blog had gelezen over het pelgrimspad met glibberende stenen en zeer moeilijk begaanbare weg. Goede pelgrimsreis verder.