Met knikkende knieen doorlopen

30 mei 2018 - Arras, Frankrijk

Het gebeurde woensdag 23 mei, de vierde wandeldag. Op die ONweg van Wissant naar Guines. Na een zwikpotig pad, met een te smal spoor zodat je bij elke stap je knie naar binnen moet draaien, liepen we het dorp Caffiers binnen, nog 5 kilometer van Guines. ‘Knak!’, knikte mijn knie en er schoot een scheut door mijn linkerbeen. Het lopen leek gedaan, ik kon nog naar een bankje bij de kerk strompelen. Voornaamste gedachte was, dat ik het me niet wilde laten gebeuren dat ik het eind van een etappe niet zou halen. Omdat ik eerder tijdens de winterse trainingsweken last had gehad van een zeurderig pijntje in het bovenbeen vlakbij de knie, had ik toen onderweg een brace met metalen zijstukken gekocht. Deze brace had toen goede diensten gedaan, en de klachten waren verdwenen. Daarom had ik deze brace voor de zekerheid in de rugzak gedaan voor de Romereis. Maar een pijnscheut als deze, onder de buitenkant knie, had ik nog niet eerder gehad.

Kort en goed, met de brace om de linkerknie, en een bezorgde Johanna naast of kort voor me, wist ik de laatste vijf kilometer met gestrekt linkerbeen te volbrengen, op een gevaarlijk drukke asfaltweg zonder voetpad. Onder de douche kwam de tweede schok: ik kreeg mijn linkervoet niet gewassen, zo pijnlijk was mijn onderbeen bij het bukken. Ik moest denken aan wat Johanna die ochtend voor vertrek had gezegd, dat ze onze kwetsbaarheid besefte: we moeten het deze reis doen met ons lijf en wat we bij ons hebben, meer is er niet, en dat bepaalt de noodzaak om tegenvallers te overwinnen met alleen dat wat je in je hebt. Ik besprak met Johanna de optie van een rustdag, en een bezoek aan een dokter of fysiotherapeut. “Laten we eerst maar gaan eten”, zei ze. Aan tafel zaten we elkaar zwijgend aan te kijken. Johanna kwam op het idee om op de tablet een fysiotherapie-vragenlijst in te vullen om zo een diagnose te krijgen van wat er aan de hand zou kunnen zijn. Nadat ik alle vragen op z’n somberst had ingevuld, verscheen het oordeel op mijn tablet: een redelijk beschadigde voorste kruisband. Oei, dan hoef ik al niet meer naar een fysio te gaan, dan weet ik al wat die gaat zeggen, bedacht ik onderweg naar de tent. Tegelijk voelde ik dat ik, na een paar uur zitten op een gewone stoel, weer normaal kon lopen. Ik kon zelfs mijn knie weer buigen! Was ik soms te pessimistisch geweest in de antwoorden op de vragenlijst?

Nog steeds in mineurstemming kropen we in de slaapzak in ons kleine tentje, voor een wat mij betreft half doorwaakte nacht. Hoe nu verder? Voor ik er uit moest voor toiletbezoek, sprak ik met mezelf af: als ik zonder pijn uit en in de slaapzak en tent wist te kruipen, zouden we morgen doorlopen. Het ging gelukkig pijnloos. Ook bedacht ik me de oorzaak. Met meer dan 15 kilo op de rug, te weten 14 kilo + water en voedsel voor de dag, zou ik Rome niet gaan halen! Conclusie: de tent (ongeveer 2 kilo, nat van condens of regenwater ingepakt nog een stuk zwaarder!) moet er af. ‘s Morgens stelde ik Johanna voor in Guines naar het postkantoor te gaan en de tent terug te sturen naar huis. Droefheid alom, want het kamperen onderweg geeft juist een leuke dimensie aan onze pelgrimage. Maar ik durfde gewoon niet het risico te lopen van weer zo’n incident met het gevolg dat we dan gewoon naar huis kunnen. Johanna stelde voor de tent dan maar in haar rugzak te doen, in ruil voor wat lichtere spullen. Zo ging onder het motto dat de sterkste knieen de zwaarste lasten moeten dragen mijn mannelijkheid naar de gallemiezen. Door deze ruil waren nu onze rugzakken even zwaar, maar als je bedenkt dat Johanna en ik ongeveer 40 kilo in lichaamsgewicht schelen...

Zo zijn we allebei met knikkende knieen verder gelopen, ik in spanning of mijn linkerknie het verder zou houden, en Johanna in onzekerheid of verplaatsing van gewicht niet tevens verplaatsing van het probleem zou betekenen.

Terwijl ik dit schrijf zijn we zes wandeldagen verder en aangekomen in Arras, de eerste grote stad op onze route. Met brace gaat het met mijn knieen heel goed, gisteren zelfs 35 km gelopen, en ook die van Johanna houden het goed. Fijntjes herinnerde zij mij vanmorgen aan al die dagen dat zij alleen door het rulle zand op de Kalmthoutse Heide had geploeterd, en dat ik gevonden had dat ik daar geen tijd voor had. Zo kunnen we blijven lopen en ook kamperen!

Foto’s

6 Reacties

  1. Alexander Somers:
    30 mei 2018
    Een team effort ... duidelijker kan het niet zijn ... !!!
  2. Wim Jacobs:
    30 mei 2018
    Arie en Johanna hou je haaks . ‘ s Avonds ijs erop en als het kan even Ibuprofen of een ander nsaid . Officieel moet er dan een maagbeschermend middel bij en mag het niet met antihypertensiva
    Sterkte en veel plezier
  3. Mia:
    30 mei 2018
    Power woman. Weer een beproeving. Respect.
  4. Dick:
    30 mei 2018
    Oef, dat doet me denken aan de camino. Jullie voelen jullie lichamen het beste. Bij mij leverde beperking van de dagmarsen uitkomst. Ach, geniet van de tocht en van elkaar. Wat zit ik hier toch te bazelen.
    Suc6 verder!
  5. Bert Kandel:
    30 mei 2018
    Wat een cliffhanger! Hoe is het nu met de zo zwaar getroffen hoofdpersoon? Wat kan hij nog wel en niet? En wat doet zijn trouwe metgezel? Hoe hebben ze die 5 dagen doorgebracht waarover wij niets gelezen hebben? Is er veel gebeden door deze pelgrims en heeft er toch een Godswonder plaatsgevonden?
    Wat een mysterie-tocht! Begrijpen wij goed dat er toch in die tent overnacht wordt? En hoe is die nachtrust dan? Of wordt er al dan niet stiekum ook nog wel eens hotelletje gepikt? En zijn er medicijnen, opwekkende middelen en eventueel doping in het geding?
    Wij kunnen ons van alles en nog wat voorstellen, maar dit is wel een fantasieprikkelenfde story!
    Kop op, borst vooruit en de blik ferm gericht op Rome!!
    Bert
    PS. Vanmoregn met Dolly naar UMC Utrecht geweest. Zij krijgt half juli de eerste hoornvliestransplantatie. Tot dan zeer weinig zicht, niet werken en aan huis gebonden met 5 tot 15% zicht.
  6. Dick Kruyt:
    31 mei 2018
    Wat een prachtige allitererende zinnen schrijf jij Arie zoals "knak knikte mijn knie" en
    "schoot een scheut" . Grinnik. Maar wij hopen dat jouw lijf je niet in de steek laat! En chapeau voor Johanna.