Noodweer bij Stromboli

2 juni 2018 - Seraucourt-le-Grand, Frankrijk

Stromboli?? Ik hoor onze meelevende meelezers al denken: is er soms toch een wonder gebeurd? Nee, beste meelevers en meelezers, er is geen stem gehoord, zeggende ‘gij zult komen tot aan Stromboli, ook al strompel-ie!’ Dat kan trouwens ook helemaal niet, want deze vulkaan ligt veel verder dan Rome, in de buurt van Sicilie, en bovendien midden in zee. Ook volgens Johanna, die behalve kunsthistoricus ook kerkhistoricus is, en alles weet van wonderen waardoor stervelingen na hun dood worden heiligverklaard, zou een wonder waarbij de knieen ons verder dan Rome brengen, niet kunnen. “Een wonder gaat op maat, en overdaad schaadt.”, zegt Johanna. Misschien zal een meelezende meelever zich afvragen of wij met Stromboli aan het hallucineren zijn geslagen, ten prooi aan een overdosis endorfine die vanwege een overmaat aan wandelactiviteiten onze geesten vertroebelt. Die suggestie is misschien dichter bij de waarheid.

Stromboli nu, is de naam van het Italiaans restaurant in etappeplaats Bapaume, waar wij ons een korte wijle alvast in de plaats van onze bestemming waanden, Johanna door een bord Tagliatella te bestellen en ik door de pizzabakker te verzoeken zijn vulkanisch vuur aan te wenden voor het bereiden van een Pizza Romana.

Pronto, we zaten dus lekker te smikkelen in dit overvolle restaurant, toen aan een tafeltje naast ons vier mensen kwamen te zitten, zwaar bezweet van deze warme dag, zo leek het. Johanna sprak er schande van. Maar we waren van de Italiaanse gerechten zo in hoger sferen, dat we niet hadden gezien wat zich buiten op straat afspeelde: een enorme wolkbreuk, de straat stond blank, en de ene na de andere natbezwete voorbijganger rende naar binnen, met goed fatsoen een meeneempizza bestellend! Het personeel kon de drukte nauwelijks meer aan! Il miracoli di Stromboli, zo zal de pizzabakker de weergoden bedankt hebben.

Tussen de buien door konden we droog naar ons pelgrimsverblijf teruglopen (onze gastvrouw had zelfs aangeboden ons per auto te komen ophalen!). Eenmaal op de luxe slaapkamer in het statige herenhuis waar wij liefderijk waren onthaald door gastvrouw Odile en tegen elkaar aangekropen in het, helaas wel krakende, ledikant, hoorde wij het buiten weer stortregenen. Blijkbaar was het bij Stromboli nog geen sluitingstijd, droomden we, terwijl Klaas Vaak bezit van ons nam. Toen de wekker om 6.30 uur ging, konden we aan de straat buiten zien dat deze net aan het opdrogen was. Zoals gewoonlijk hebben we weer geluk gehad. Een goed ritme op onze pelgrimage: overdag mooi weer, ‘s avonds en ‘s nachts donder en bliksem!

Net als naar Bapaume hadden wij op de etappe van vrijdag 1 juni weer 26 kilometer te lopen door glooiend agrarisch landschap, met om de 3 a 4 kilometer een dorpje met een (meestal gesloten) kerkje. Sommigen vinden dat saai, maar wij genoten ervan. Tot onze schrik was het noodweer zoals wij dat bij Stromboli hadden ervaren, niet zo maar een buitje geweest. Op verschillende plaatsen stond op de weg een hek met een bord ‘Deviation’. Daar trokken wij ons als pelgrims natuurlijk niets van aan! Wel hadden we heel veel plassen op de wegen gezien en zandsporen, maar toen we in een kom in het landschap een stuk voorbij de genegeerde wegversperring bij een kruising kwamen waar we linksaf moesten, bleek er alleen maar een meertje te zijn! De hoogopstaande bedden met aardappelplanten waren op bepaalde plaatsen volledig weggespoeld. Grote kale plekken waren op de akkers ontstaan, wat een schade voor de boeren! Soppend door de naastgelegen akker konden wij alsnog linksaf slaan en een eindje verder onze weg over het pad vervolgen. Ik zal er nog enkele foto’s van plaatsen om een idee te geven. Zo is er een weerbeeld de eerste weken van onze tocht van overdag broeierig en warm weer, en tussendoor, meestal ‘s nachts onweer en zware regen.

Zo kwamen we met wat vertraging en alweer onder een dreigend wolkendek vrijdagmiddag aan in Peronne. Toch nu maar de jeugdherberg genomen, in plaats van een camping! Maar zaterdag 2 juni, wilden we nu, na 6 nachten op hotelbedden, eindelijk weer eens slapen in ons vertrouwde tentje. Waar is anders dat gebeul van Johanna goed voor? Voor die camping hebben we wel anderhalve etappe moeten lopen, ongeveer 35 kilometer naar Seraucourt-le-Grand.

En dan zijn we weer terug bij het wonder. Want is het niet een klein wonder, dat het met mijn knieen zo goed gaat dat we dit soort forse afstanden kunnen lopen zonder pijn? Nou ja, afgezien van de zere schouders van Johanna dan...

Foto’s

3 Reacties

  1. Elly Munsters:
    5 juni 2018
    Mooi geschreven Arie!!! 👍
  2. Dick:
    6 juni 2018
    Het blijven bijzondere ervaringen. Een pelgrimage brengt je vaak nader tot elkaar. Dat zou zo maar kunnen door die zere schouders van Johanna eens goed te masseren en de pen ff in de binnenzak te houden. Dan maar 1 verhaaltje minder. Dat verdient Johanna :)
    Super dat de knieën van beide het houden. Suc6 op de volgende etappes.
  3. Wim Jacobs:
    6 juni 2018
    Nog nooit zo'n fijn noodweer gehad. Jullie doen het goed. Johanna chapeau.