Een ONweg voor bisschop Sigeric

Na een goede nachtrust op een moderne camping in Calais, zetten we dinsdag 22 mei het vizier niet richting Guines, 13 kilometer verder gelegen, zoals onze routegids wel adviseerde. Wij besloten tot een omweg, in feite dus een extra etappe. Immers de Via Francigena is een tocht in de voetsporen van de toenmalige aartsbisschop van Canterbury, Sigeric, die in 990 van Canterbury naar Rome (en weer terug!) was gelopen voor een bezoek aan de paus. Op terugweg had hij een soort reisblog gemaakt door alle plaatsen te beschrijven waar hij langs kwam. In 1985 heeft historicus Caselli deze blog herontdekt in de archieven van het Britisch Museum, en is hij de route gaan herbeschrijven die nu Via Francigena heet. Wat blijkt nu? Die Sigeric heeft 1000 jaar geleden niet de veerboot van Dover naar Calais genomen (Calais bestond geloof ik nog niet), maar is gezeild (of geroeid?) naar een haven 20 km westelijker, waar nu het plaatsje Wissant ligt. Zo hebben we een soort halve kustmarathon gelopen (maar dan zonder 5000 anderen, zoals in Zeeland) over strand en hoge duinen. Een van die duinen blijkt een krijtrots te zijn, en torent wel 100 meter boven het strand uit en heeft zelfs een naam: Kaap Witte Neus (Cap Blanche Nez). In een mooi zonnetje kwamen we ‘s middags aan in Wissant, dat een gezellige drukke badplaats blijkt te zijn, inclusief Duitse families die op een overvolle camping het gevoel lijken te hebben, vooral ‘s avonds laat, de enige schepsels op aarde te zijn.

Na een slechte nachtrust bezochten we de volgende ochtend eerst het kerkje van Wissant. Het viel ons tegen, dat niets hier herinnert aan de grote Sigeric. Zou dan alleen zijn reisblog Sigeric onsterfelijk hebben gemaakt? Toch wel een teleurstelling, hoewel ergens misschien ook wel hoopvol voor andere reisbloggers :-) Wat we wel zagen in de kerk is een kruisbeeld met een vrouwenfiguur met jurk, Sainte Wilgeforte, met in het gelaat een volle baard. Ook zagen we een beeld van de patroonheilge van de kerk in dit dorp van zeevarenden, St. Nicolas. Het beeld laat ook zien waarom Sinterklaas ook de goedheiligman is voor kinderen. Aan de voeten van de Sint zagen we een kookpot met drie kinderen erin. Volgens de legende heeft hij deze kinderen gered, en daar heeft hij zijn reputatie van kindervriend aan overgehouden.

Met regen, mist en harde wind begonnen we aan de naar schatting 15 km naar Guines. We moesten het stellen zonder de beschrijving van onze reisgids. We volgden daarom de bebording van de GR 145, die de Fransen ook de naam Via Francigena hadden gegeven. We hadden gewaarschuwd moeten zijn, want waar de schrijver van ons boekje het heeft over 1.700 km naar Rome vanaf Canterbury, staan terwijl we al in Frankrijk zijn voor de afstand naar Rome getallen genoemd van dik boven de 2.000 km. Elk zwikpotig pad, elke heuveltop en elke mogelijke omweg laat de GR 145 je aflopen. Zoals Johanna zei: overloos en eindeloos. Tot overmaat van ramp bleek dat we onder een viaduct doorliepen, waar we van de andere kant af anderhalf uur daarvoor ook al hadden gelopen. Door een stommiteit van mij, ik zeg het eerlijk, hadden we een richtingbord van de GR 145 gemist, en hadden we even verder na een wel opgemerkte richtingwijzer, de terugweg gepakt, zodat we kilometers richting Canterbury liepen, in plaats van richting Rome. Zo kwam het dat we na deze ONweg voor Sigeric pas na zessen met slecht humeur en zere knieen aankwamen op de camping bij Guines.