We pakken de draad weer op

Donderdag 15 tot en met zondag 18 augustus 2019

Leuk, al die reacties op mijn blog! Dank voor het lezen en het reageren op mijn verslagen. Ze werken stimulerend! Especially we want to thank our Via Francigena 2018 pilgrim friend Tarryn from Australia! You discovered my blog, and reacted by mail, how nice! We remember with pleasure our Walking Apart Together period during five weeks from Canterbury unto the Franciscan Chapel near Besancon! Dank ook voor het medeleven bij het afscheid van mijn wandelschoenen. Ik snap de verwarring over de bestemming van de oude schoenen. Maar pelgrimeren hangt van rituelen aan elkaar, in dit geval het bij wijze van afscheid plechtig verwisselen van mijn steunzolen van de oude naar de nieuwe schoenen. Is het ritueel voltooid, dan Is het wat mij betreft klaar, maar anderen maken daar andere keuzes in. Zo zag ik toevallig zaterdag een paar versleten schoenen langs de weg in een boom hangen. Pelgrims naar Santiago hebben door de eeuwen heen een heel drastisch ritueel. Zo ken ik iemand uit Bergen op Zoom die na het overlijden van zijn vader ter nagedachtenis in zijn vaders schoenen naar Santiago, en zelfs verder, naar Kaap Finisterre aan zee gelopen is, en daar op de rots deze schoenen ritueel heeft verbrand. 

Na het afscheid van de schoenen leidde ons pad donderdag al snel naar een vele kilometers lange grusvei (gravelweg) langs de rand van een dal van Oppdal richting Berkak. Op dit makkelijke parcours kregen we de kans om te herstellen en om ons heen te kijken. Het landschap was heel anders geworden: lagere bergen en dalen, lieflijker, maar toch heel anders dan een week geleden in het Gudbrandsdal. Kouder is het hier ook, al schijnt de zon, en op de toppen van de bergen (of zijn het nog heuvels?) ligt veel meer sneeuw dan in zuidelijker streken. We overnachten donderdagavond op een manege en krijgen een heerlijke warme maaltijd met veel Noorse zalm (met een papje) voorgeschoteld door Lulu, de Thaise hulp van de eigenaresse. Omdat de schoolvakanties in Noorwegen deze week op hun einde lopen, wordt een meisjeskamp op de manege feestelijk afgesloten met een disco. Wij hebben plezier bij de lol die de meiden maken.

Vrijdag is het eigenlijk met wandelen hetzelfde verhaal: mooi weer, lange grusvei en relaxed lopen. Op deze manier worden de nieuwe schoenen goed ingelopen, en kan de wat rode gevoelige plek op mijn buitenkant rechtervoet wat bijkomen. Voor Berkak buigen we links langs de rivier Orkla die we nu een paar dagen gaan volgen. De Orkla is bekend vanwege de zalm die er gevangen wordt. Ons valt op dat we niet, zoals eerder, stroomopwaarts lopen, maar stroomafwaarts. Een teken dat deze rivier net als wij ook op weg is naar de zee bij Trondheim. We komen aan bij de boerderij van Ingrid Meslo, een jonge alleenstaande vrouw die in haar eentje een boerenbedrijf runt en ook nog een pelgrimsherberg. Daarbij heeft ze hulp van Annie, een jonge Duitse die vorig jaar zelf pelgrimeerde en nu een maand bij wijze van vakantiewerk meehelpt om voor de pelgrims te koken. Een gezellige dame met uitgesproken meningen, zoals over de onbemande pelgrimshut Ryphusan waar wij zo enthousiast over zijn. Vindt ze heeelemaaal niks, maar toen zij er aankwam was deze al vol, en toch heeft ze er geslapen. We spraken ook twee gezellige, goed Engels sprekende Noorse dames, allebei net als wij met pensioen. We zouden ze de komende dagen nog vaker tegenkomen.

Zaterdag was het uit met de pret van het freewheelen op het vlakke. We moesten meteen omhoog, en daalden daarna snel weer af naar Rennebu bij de rivier. Er moesten daar boodschappen worden gedaan en er was een pelgrimssteunpunt bij het 350 jaar oude kerkje van Rennebu. Johanna kon daar een extra pelgrimspaspoort kopen omdat ze vakjes tekort komt voor de vele stempels. Het was de laatste van dit jaar, morgen gaan ze dicht, dus voor mij was er geen meer. Dan moet ik maar wat zuiniger aan doen! We mochten, samen met de Noorse dames, de kerk bekijken. Vanwege het jubileum was deze vorig jaar nog gerestaureerd, nou, als door een ringetje te halen!  Alles in een fleurige houtbewerkte en geschilderde stijl (altaar, preekstoel, doopvont enzovoort).

Ik werd getroffen door een groot paneel op het balkon met in het Noors de tekst uitgeschreven waarmee we twee jaar geleden van mijn moeder afscheid hebben genomen, Psalm 103:2, “Prijs de Heer, mijn ziel, vergeet niet een van zijn weldaden.” Dat ik dat nou hier in Noorwegen moet tegenkomen, 350 jaar geleden al opgeschreven! De gedachte aan mijn moeder en het hier zijn op deze tocht maakt me dankbaar: dat we dit kunnen en dat we al die leuke dingen mogen meemaken. Wat een weldaad! Een paar dagen geleden kwam ik in gedachten ook al mijn ma tegen. Onze Wim, mijn broer, wilde niet achterblijven met de vakantieverhalen en zette op de familieapp het bericht dat hij een oud gezegde van ma in praktijk bracht in de vakantie: hij was met zijn Joke in Straatsburg op vakantie. Onmiddellijk regende het reacties op de app; alle broers en zussen herinnerden zich ma’s spottende opmerkingen als in hun jonge jaren een van haar dochters of schoondochters, of een luchtig geklede dame op TV, wat al te veel inkijk in de kleding bood. “Ik kan wel tot Straatsburg aan toe kijken!”, zei ze dan in onze familietaal. Ter illustratie deed Wim er nog een foto bij, niet van Joke maar van Straatsburg. Maar welaan, laat ik niet sentimenteel worden, gisteren al dat gejeremieer over een paar schoenen, als ik niet oppas, you know, ga ik nog met een Amerikaans accent schrijven, great!

Al met al ging de wandeling van zaterdag naar de pelgrimsherberg Sigard Hoel over meer hoogteverschillen en lastiger paden dan de voorafgaande dagen. Het was bewolkt, maar droog, en er stond een harde koude wind. We hadden, eenmaal aangekomen, een lekker knusse stabbur, een schuur op poten, en de eigenaar kwam ons helpen de potkachel aan te steken. We kookten ons eigen potje, en samen met een Spaanse jongen en de twee Noorse dames hadden we het heel knus bij het geknapper van het vuur. Zo konden de voetjes bijkomen, en de rest ook.

Zondagochtend vertrokken we vroeg. We zouden 27 km lopen, de dagen ervoor was het steeds 22 of 23 km. Met deze afstand konden we een korte etappe van 11 km uit het routeboek opknippen en een dag op het schema winnen. We lopen in zonnig fris weer, vannacht heeft het geregend net als eerdere nachten. Het is zondagochtend in Noorwegen, en dat is hier nog een rustdag. Geen verkeer. Na zo’n tien km komen we bij het kerkje van Meldal aan, het is tegen tien uur. De kerk is open, maar er is geen dienst, volgens het rooster is het een dorp verder dienst, in Lokken Verk, maar als wij daar zijn zal dat al afgelopen zijn. Bijzonder aan het kerkje van Meldal is nog wel, dat dit in 1988 is gebouwd volledig in de stijl van 1651. De oorspronkelijke kerk was namelijk afgebrand in 1981. Er branden nog al eens kerken af...

Aangekomen in Lokken Verk is het etenstijd in het enige restaurant van dat mijnwerkersdorp. We kunnen gebruik maken van een overvloedig buffet. Vooral Johanna heeft veel trek, ze schept twee keer op van de zalm. Buiten zien we een standbeeld van een mijnwerker en een van Jan Egil Storholt, een schaatser die in 1976 een gouden plak op de Olympische Spelen heeft gewonnen. Achteraf toch maar goed dat die Nederlanders toen van hem verloren hebben, anders hadden ze nu daar dat standbeeld niet gehad...

Helemaal relaxed komen we aan bij onze pelgrimsboerderij Gumdal. De 27 km waren voor ons gevoel omgevlogen, voor Johanna helemaal. Ik moest haar bellen om terug te lopen, ze had helemaal niet het idee gehad dat we er al waren. Bij de boer kregen we een vierpersoons pelgrimshuisje toegewezen, samen met Sissel en Kari, onze Noorse vriendinnen. We beleefden een hele gezellige avond met hen met leuke en interessante gesprekken. Een gelukje was dat er behalve douche en WC ook een wasmachine en een droger stonden! Iets minder was, dat de slaapkamers allemaal eenpersoons waren. Ach, een keertje op jezelf, daar is ook niets mis mee!

Zo naderen we het einde van onze pelgrimstocht. Nog drie etappes, dan komen we (waarschijnlijk woensdagmiddag 21 augustus) in Nidaros of Trondheim aan. Maar voor het zo ver is, gaan we eerst nog verder genieten!