De verrassing van Sigard Grytting

Maandag 5 augustus 2019 

Nee, Sigard Grytting is geen beroemde schrijver of historische figuur, maar de naam van een vlakbij Sor-Fron gelegen gerestaureerde middeleeuwse boerderij. Toch was het nog niet zo makkelijk reserveren daar, en gelukkig maar dat we drie dagen tevoren hadden gebeld. Ze zaten in verband met een evenement eigenlijk helemaal vol. Voor pelgrims zoals wij wilde men nog wel een uitzondering maken.

Een beetje nieuwsgierig gingen we vanmorgen op pad voor de etappe van Ringebu naar Sigard Grytting. Als we er 's avonds wilden eten, moesten we er  om half vijf al zijn. Onze gastvrouw van gisteren had ons al een tipje van de sluier opgelicht: er is deze week een reeks openlucht-voorstellingen van het theaterstuk Peer Gynt op locatie in de bergen, die altijd maanden tevoren volgeboekt zijn. Nou ja, er werd voor vanavond toch regen voorspeld, dus we zouden er niks aan missen. We liepen langs redelijk vlakke wegen en paden en de tocht was vandaag maar 22 km, een wandeletappe zogezegd.

Al mijmerend liep ik op een landweggetje, toen er naast mij een auto stopte en de bestuurder het raampje liet zakken. Hij vroeg mij of ik als pelgrim tevreden was over de bewegwijzering van het Olavspad. Hij was namelijk verantwoordelijk voor dit deel van het traject. Ik antwoordde dat ik hier best wel tevreden ben, maar dat routeborden in en om Lillehammer nogal eens onduidelijk zijn. "Ja dat is mij bekend, maar voor Lillehammer is iemand anders verantwoordelijk." Hij bedankte me en reed door. Zo zie je maar, zelfs op het Olavspad wordt het eigen paadje schoongeveegd! 

Onderweg werd ik ingehaald door Nina. Na een praatje mocht ik een foto van haar maken voor mijn collectie. Zij maakte er een van mij, ook voor mijn collectie. Bij het kerkje van Sor-Fron zat Johanna te wachten voor een pauze en een bezoekje aan de kerk. Dit was wat je noemt geen staafkerk maar een achtkantige witte kerk met een grote open ruimte van binnen. Hij deed me afgezien van de kleur denken aan het kerkje van Willemstad, duidelijk gebouwd als reformatorische kerk (1792).

Ruim op tijd kwamen we aan in Sigard Grytting. Nina en Bertram waren er al. De vriendelijke eigenaar wees ons ons pelgrimsverblijf, een autenthieke middeleeuwse pelgrimszolder met korte en vierkante bedden, beter gezegd ledikanten. Van twee bedden die in elkaars verlengde stonden waren de achterkanten er uit geslagen. Deze werden aan Johanna en mij toegewezen. In het kader van de WAT-relatie zouden we dan nog wat kunnen voetjevrijen. Sanitair? Gelukkig eigentijds ingebouwd!

Voor de chique maaltijd werden we uitgenodigd tegen 20% korting op de forse prijs, maar wachten op de kliekjes mocht ook en dat zou bijna niks kosten. Wij kozen voor het eerste. Omdat er nog steeds geen regen dreigde, waagden we het aan de waard te vragen of hij nog kaartjes voor de theatervoorstelling van Peer Gynt kon regelen. Warempel, dat lukte!

Het diner, met allemaal netjes geklede hotelgasten, deed ons denken aan een Noorse film die we ooit hebben gezien. Het vond plaats in een klassieke eetkamer met servies uit grootmoeders tijd. We dachten dat we daar niet hoorden, maar we hadden leuke gesprekken. Onze disgenoten vonden het kennelijk heel bijzonder een paar pelgrims in het echt te ontmoeten, en dan zo beschaafd, niet eens met de handen eten en zo. Na het eten pakte iedereen zijn of haar warmste kleding (wij alle regenkleding) en stapten we in busjes die ons naar de theaterlocatie aan de oever van een groot meer in de bergen brachten. 

Peer Gynt is een theaterstuk dat rond 1870 is geschreven door Henrik Ibsen. Het verhaal gaat over een losbol die in zijn leven letterlijk alles doet wat God verboden heeft, maar oud en der dagen zat mag sterven in de armen van zijn geliefde Solveigh die hem alles vergeeft. De persoon Peer Gynt heeft echt bestaan, maar Ibsen heeft een lange reeks oude Noorse volksverhalen ingevlochten in het leven van de hoofdpersoon. Dit in het kader van het nationaal zelfbewustzijn in die tijd, in de aanloop naar de Noorse onafhankelijkheid. Edvard Grieg heeft er mooie muziek bij gecomponeerd, maar daar zouden we vanavond weinig van horen.

We werden getuige van een adembenemend spektakstuk met goede acteurs, vele figuranten en prachtige geluids- en lichteffecten. Het podium bevond zich voor een deel onder water, en dit zorgde ook nog eens voor verrassingen. En dat allemaal van half acht tot elf uur, zonder een spatje regen en een zonsondergang gratis erbij. We konden bij de kassa een Engelstalig programmaboekje kopen en een dito audioguide huren. Zo begrepen we er misschien wel meer van dan veel Noren, want er werd veel dialect gesproken! 

Verkleumd maar voldaan rolden we tegen twaalven onze middeleeuwse pelgrimsbedden in. Van voetjevrijen is het niet meer gekomen...