Flash Back
15 augustus 2020 - Rotterdam, Nederland
De wandeling op het Zuiderzeepad betekent genieten in meerdere opzichten. Het is een wandeling door mooie gebieden en karakteristieke plaatsen die we deels wel en deels nog niet kenden. Ook kwamen we op plaatsen die in ons beider levens van betekenis zijn geweest, bijzondere herinneringen opriepen, in een enkel geval zelfs schaamtevol, maar altijd met een glimlach. Flashbacks waren er zowel bij Johanna als bij mij. Weinig gezamenlijke, gezien de naar verhouding korte periode dat we samen zijn, sinds najaar 2007. Ik heb ervoor gekozen bepaalde ‘places of memory’ te beschrijven in de vorm van anekdotes, vanuit de behoefte ze een keer te vertellen, sommige zelfs voor Johanna voor ‘t eerst. Sommige leeftijdgenoten zijn bezig met het schrijven van hun memoires, hun samenhangende levensverhaal. Memoires zijn echter nooit objectief en ze gaan ook over andere mensen. En als je leven, zoals het mijne, niet alleen maar uit hoogtepunten bestaan heeft, en bij de dieptepunten ook andere mensen zijn betrokken, kun je beter voorzichtig zijn met ‘het hele verhaal’. Ik geniet vooral van de flashbacks, soms gedetailleerd, soms om bij te glimlachen, wel persoonlijk maar niet kwetsend.
Flashbacks zijn er ook als je in de trein zit van Zwolle tot, laat ik zeggen Amersfoort. Tijdens onze tocht hebben wij vanaf Nijkerk tot voorbij Nunspeet de spoorweg van Rotterdam naar het Noorden meerdere keren gekruist. “Weet je nog hier, weet je nog daar”, zo beleven Johanna en ik samen deze flashbacks.
Er is een flasback die sinds gistermiddag herhaaldelijk de revue is gepasseerd. Dat is de flash back op de dijk in Durgerdam vorige week. In een flits achterover! Bij het voormalig hotelletje ‘t Oude Veerhuis, waar we in 2012 nog hadden overnacht op het Trekvogelpad (Bergen aan Zee - Enschede), was Johanna te ver rechtdoor gelopen. Ik riep haar terug omdat in het routeboek stond dat je hier rechtsaf de dijk af moest, een stukje de polder in. Johanna kwam terug en liep de dijk af, langs een bouwhek om het inmiddels vervallen hotel, met allerlei troep en grit. Achter Johanna lopend zag ik Johanna’s rechterbeen doorschuiven. Haar standbeen links bleef staan en daar lag ze. Haar rugzak had niet alleen de disbalans veroorzaakt, maar ving ook de klap op. Haar linkerbeen lag in een rare hoek, en naar Johanna achteraf vertelde had er zo veel spanning op gestaan, dat haar voet scheef in de wandelschoen was komen te zitten. Had ik haar maar gewoon rechtdoor laten lopen!
Het was behoorlijk pijnlijk, maar, zoals ik al verteld heb, kon ze de laatste vijf kilometer naar camping Zeeburg in Amsterdam in een fors tempo doorlopen. Vanwege de begrafenis die ze woensdag bezocht heeft, heeft haar been de volgende dag rust gekregen. De dag erna liepen we probleemloos naar Muiderberg, en ook de volgende dagen ging het lopen prima, zonder pijn. Maar toen de hitte bleef aanhouden, wij beiden na de wandeling steeds vermoeider werden, en het Veluwezand moest worden bedwongen, kwam de pijn terug. Na de rustdag in Kampen ging het weer redelijk goed op weg naar Genemuiden. Maar gisteren, twee kilometer voor Vollenhove, was de koek op. Ook na een uurtje op een bank, werd de pijn niet draaglijk en bleef het been instabiel voelen. En net op dat moment kregen we ook nog een korte maar hevige regenbui over ons heen. Ik zal niet vertellen hoe we die laatste twee kilometer hebben afgelegd om bij onze gastvrouw Ilja, Vriendin op de Fiets, aan te komen. Vanmorgen hebben we besloten tot een Flash Back: in een flits terug naar huis.
We lopen op Rotterdam Centraal van spoor 14 naar spoor 4 voor de overstap naar Bergen op Zoom. Ik draag mijn eigen rugzak op de rug en die van Johanna aan de lus in mijn rechterhand, tegen mijn heup aan. Johanna loopt moeizaam naast me. “‘k Vind ‘t heel erg.”, zegt ze.
Het werd langzamerhand een heroische partij doorzetten. Ik neem mijn petje af.
Nu eerst recupereren. Sterkte.
NU goed recupereren terwijl gelukkig het kwik wat zakt.
Maar ik heb genoten van de mooie verhalen tot dit moment!
Ik duim voor een spoedig herstel!
Mijn zus Andrea komt volgende week een paar dagen hier en dan gaan we zeker de zandvlaktes van de Loonse en Drunense Duinen doorwaden. Ik zal dan aan jullie denken!
Wij hebben genoten van de spannde verhalen
Wat betreft de flash back had ik het zelfde idee, is een van de redenen dat ik al een tijd geen aanvullingen gedaan heb op mijn dagboek.
Ben nu met een terugblik op mijn Camino de Santiago begonnen op Facebook. Terwijl ik het plaatst beleef je het weer en komen de herinneringen boven.