Gedrang op de Zuiderdijk

Tussen Enkhuizen en Hoorn ligt langs de IJsselmeerkust de Zuiderdijk. Op de dijk ligt een smalle asfaltweg Het was de weg waarlangs wij vandaag de 28 kilometer liepen van onze eerste wandeletappe.

Maar voordat we aan onze wandeling begonnen, hadden we een tropische ‘plaknacht’ gehad.   Om vier uur werd ik gewekt door forse donderslagen, de bekroning van een voorafgaande zomerse dag. Daarna mocht ik ieder kwartier genieten  van een carillon dat niet alleen de tijd aangaf maar ook fragmenten van een oudhollands wijsje speelde: “Ik stond laatst in een poppenkraam, hi ha ho!” De rest van de nacht hield de vraag hoe de rest van de tekst ook weer luidde, mij wakker, elk kwartier weer, tot om half acht de wekker mij wekte, en ik toch weer ingeslapen bleek te zijn. En Johanna? Die had niets van het onweer gehoord, en ook niet het carillon!

We verlieten Enkhuizen via de vestingwallen en de Koepoort. Na het dorp Bovenkarspel en de Broekerhaven liepen we de dijk op richting Venhuizen. Op deze aanmerkelijk frissere maar wel zonnige zaterdag bleken er veel mensen op uitgetrokken te zijn. Het was druk op de Zuiderdijk! Heel veel fietsers kwamen ons tegemoet of haalden ons in. Sommigen hadden grote tassen aan de bagagedrager hangen. En af en toe een jogger die zijn duim opstak na het zien van de Rome-badge op mijn rugzak. Een gezin met drie jonge kinderen met allemaal een eigen fiets, en papa en mamma zwaar beladen, haalde ons in, ik herkende ze van gisteravond toen ze in het visrestaurant in Enkhuizen naast ons hadden gezeten. Een jong stel kwam ons op de fiets tegemoet, allebei een eenwielig aanhangertje er achter, in een ervan zaten twee peuters en in de ander de bagage voor zo te zien een lange vakantie. Zouden die soms ook het Zuiderzeepad doen, maar dan per fiets? Wielrenners (of moet ik zeggen toerfietsers?) in lange colonnes, veelal met tweeen naast elkaar rijdend. Dat laatste gold ook voor de vele stellen, man en vrouw, genietend op de dijk, allemaal druk pratend met de Westfriese tongval, en onderwijl vriendelijk groetend. Wijzelf genoten ook, vooral van het uitzicht, naar twee kanten: het IJsselmeer, druk bevaren met zeilboten en antieke museumschepen in dit stevige zeilweer, en het Westfriese prachtig landschap, met boerderijen onder aan de dijk, groene weiden en hier en daar een dorpje met een spitse kerktoren.

Af en toe passeerde ons ook een auto. Het waren plezierrijders, die in hun cabriolet, met wapperende haren en soms een dreunende beat na een poosje voor de tweede keer van de andere kant voorbij kwamen. Iemand had ons gezegd dat motorrijders vandaag niet meer op de dijk mochten komen. Er waren actiegroepen in West-Friesland, zo heet het gebied rond Hoorn en Enkhuizen, die voor elkaar hadden gekregen dat vanaf 1 augustus, vandaag dus, de dijk verboden gebied is voor motoren. Overlast en onveiligheid, dat was de reden geweest voor dit verbod. Wij als kwetsbare wandelaars vonden dit prima.

Over kwetsbaarheid gesproken, Johanna las juist vandaag tijdens een pauze een ingezonden stuk in Trouw (want de kranten van de laatste dagen hadden niet ongelezen de Kliko in gemogen!) van een mevrouw (zeventiger, 6000 fietskilometers per jaar, schreef ze) die zich als kwetsbare fietser beklaagde over het onveilige gedrag van ... wandelaars! Telkens schrikt zij van wandelaars die links van de weg lopen, soms met tweeen naast elkaar, en die haar zo de weg versperren of in verwarring brengen als er ook nog verkeer van de andere kant komt. Zij voelt zich als fietser onveilig, zeker nu onlangs bekend werd dat er meer zeventigplussers betrokken raken bij verkeersongelukken. En niet alleen dat links lopen, maar ook vindt ze het schandalig dat de wandelaars niet bij het naderen van tegemoet komende fietsers, van haar dus, onmiddellijk de berm in duiken! De krant had er nog een foto bijgeplaatst om te illustreren hoe onordelijk wandelaars lopen op smalle buitenwegen: je zag een groep wandelaars die links en rechts van de weg opzij stoven voor een groepje wielrenners (natuurlijk zonder bel!) dat hen wilde inhalen. Arme fietsers toch! ‘s Avonds in onze B&B heb ik het niet kunnen laten op mijn beurt met een ingezonden stuk deze anti-wandelaar van repliek te dienen door haar er op te wijzen dat wandelaars op wegen zonder trottoir buiten de bebouwde kom volgens de verkeersregels links horen te lopen, en dan volwaardige verkeersdeelnemers zijn. Niks de berm in duiken. Benieuwd of Trouw mijn bijdrage gaat plaatsen.

Dat van die motoren, nou daar bleek niets van te kloppen. Regelmatig werd de roezemoezige stilte op de dijk verstoord door motorrijders, meestal in groepjes. Het gaf wel vaak allerlei rembewegingen, want ze reden natuurlijk veel harder dan het vredige fiets- en wandelverkeer, en in het gedrang hadden die motoren ook maar beperkte ruimte. Ach, wij hadden er niet zo veel last van, maar, met die kwetsbare fietsmevrouw in mijn achterhoofd, ergerde ik mij wel aan het feit dat deze motorrijders iets deden wat verboden was. Ik heb de neiging onderdrukt om voor een motor te gaan staan en de berijder aan te spreken op zijn of haar (want dat kun je niet zien) wangedrag. Want ja, dan had ik misschien toch nog de berm in moeten duiken...

Na 28 wandelkilometers kwamen we aan in Hoorn, lopend langs kaden van volbezette jachthavens en met zicht op de Hoofdtoren, een oud verdedigingswerk. Op zo’n eerste dag was het best pittig geweest om na een jaar weer met volle bepakking te lopen. We genoten in het avondzonnetje toch nog van een stadswandeling en een lekkere maaltijd op een terras tegenover de Hoofdtoren die overgoten werd met gouden zonlicht.

Met de eigenaar van B&B De Zak hadden we nog een leuk gesprek over dat motorenverbod. Hij wist te vertellen dat op internet veel boosheid was te lezen van de kant van de actievoerders die het motorenverbod voor elkaar hadden gekregen. De ambtenaren die de verkeersborden hadden moeten plaatsen hadden zitten slapen. Het verbod had vandaag moeten ingaan, maar de borden stonden er nog niet. Tja, hoe moet je dan als argeloze motorrijder weten dat je in overtreding bent?