Rondje Amsterdam in coronatijd

Een nacht alleen in de pipowagen op Camping Zeeburg leidde onherroepelijk tot uitslapen. Na het ontbijt heb ik Johanna gebeld en haar moed ingesproken voor deze moeilijke dag. Tijdens het rondlopen op de camping voor mijn sanitaire opstart, zag ik dat de camping volbezet is, met op de parkeerplaats overwegend Duitse auto’s en een enkele met GB er op. In de winkel kon je koffie kopen. “One euro please,” zei de caissiere. Ik verstond haar niet. “Wat zegt u!?” Waarschijnlijk een Poolse, want in plaats van haar verminkte Nederlands kon ze inderdaad beter overgaan op Engels. Blijkbaar is dit een internationale (en goed bezette!) camping, een mooie en goedkope uitvalsbasis voor dagbezoeken aan het centrum van Amsterdam.

Voor mij voelde het vooruitzicht van een rondje Amsterdam als een soort rustdag, met een bijna lege rugzak onderweg. Via dezelfde route als gisteren beliep ik al weer gauw op het Zuiderzeepad. Daar, in Amsterdam-Noord, kwam ik er achter dat de dorpen Schellingwoude en Nieuwendam hun dorpse karakter binnen de Amsterdamse context volledig hebben behouden. Het routeboek vertelde dat deze dorpen, net als vele plaatsen die we al zijn gepasseerd, de woonplaatsen waren van zeevaarders, met name kapiteins, te zien aan de vele grote en luxueuze woningen langs de dijk. Wat heeft het routeboek een mooi parcours uitgestippeld. Ik kwam in het Vogeldorp, met een prachtig karakteristiek arbeiderswijkje met woningwetwoningen uit de tijd van Wibaut, ontworpen door architect Berend Boeyinga (dezelfde die ook ‘onze’ protestantse kerk in Bergen op Zoom heeft ontworpen). Een enthousiaste bewoonster vertelde mij dat de wijk twintig jaar geleden bijna was afgebroken, maar door protesten van bewoners was gerestaureerd, en nu de monumentenstatus heeft gekregen. Zo zie je maar hoe belangrijk het is om oog te hebben voor behoud van ons erfgoed. Het kon nog niet op, want even later liep ik door buurtjes van Berlage, met woningen in de typische Amsterdamse stijl, met kunstig relief van bakstenen tegen de gevels in allerlei varianten. Een wandeling langs het IJ bracht mij bij de pont naar het Centraal Station. Hier moesten de mondkapjes op. Via de tunnel onder het Station kwam ik bij het Damrak, dat gezellig druk was, maar lang zo druk niet als toen ik er een jaar geleden op een zaterdagmiddag door was gelopen. Toen was het gewoon dringen! Op de Zeedijk, lopend richting Nieuwmarkt, moest ik mijn mondkapje weer opdoen. Er stond een motoragent die de mensen op de regels wees, en even verder sprak een Chinese winkeljuffrouw voorbijgangers aan die er geen op hadden. Op de Nieuwmarkt stond een groot gebodsbord, het bleek dat vandaag de eerste dag is dat de noodverordening met coronamaatregelen in delen van de stad van kracht is. In dit internationale gezelschap hier hield iedereen zich er redelijk aan, zo te zien. Gesprekken die ik hoorde, gingen niet over protest, maar over de zorg dat het voorlopig niet voorbij is, met het besmettingsgevaar.

Al wandelend door de stad kwam ik in de Javastraat in Oost voorbij een bord met de tekst: “Van al dat leven krijg je maar dorst”. Tijd voor een terrasje met cola en bitterballen, het was tenslotte vier uur geweest. Een man sprak mij aan en vroeg of ik bezig was met een meerdaagse wandeltocht. We raakten aan de praat over allerlei mooie tochten. Hij had net besloten een wandelweek in de Ardennen, op de GR5, te skippen vanwege het hete weer dat verwacht wordt. Ik vroeg aan hem of het nu rustiger is dan anders. Volgens hem is het in dit deel van de stad ongeveer hetzelfde als altijd. Hij kent de cafebaas van dit terras goed, en die heeft na een dip zijn vaste klandizie behouden. Het kan kloppen dat veel Nederlanders in eigen land blijven. Van zijn Marokkaanse buren heeft hij gehoord dat zij dit jaar niet met vakantie durven naar Marokko, en ook in Nederland blijven. Ook dat kan een effect hebben. Hij weet niet hoe het nu in het centrum van Amsterdam is, maar heeft de indruk dat er wel erg hard geklaagd wordt.

Verder lopend over het Javaplein geniet ik weer van mooie architektuur, een prachtig badhuis, nu restaurant, in de stijl van Dudok, en veel etagewoningen met mooie steenreliefs aan brede lanen. Allengs kom ik via het Flevopark bij de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal. Zo ben ik om half zes terug op de camping. Zojuist kreeg ik een appje van Johanna, dat ze op weg is naar Amsterdam. Ben benieuwd naar haar verhaal. Gezellig samen vannacht in de pipowagen!