De Wieden en het Hoge Land

14 augustus 2020 - Vollenhove, Nederland

Wandelen door de Kop van Overijssel blijkt een verassend genoegen te zijn. Rond een uur of negen werden we door onze gastvrouw van gisteren afgeleverd bij het pontje van Genemuiden voor de overtocht over het Zwarte Water. Het weer was bewolkt en aangenaam, nadat we vannacht twee keer een matige onweersbui hadden gehad. Negentien graden, voor ‘t eerst sinds ruim een week onder de twintig! De grasdijk langs het Zwarte Water, voelde vandaag prettiger onder de schoenen dan gisteren. Al gauw kwamen we op betonnen fietspaden en asfaltwegen langs agrarische bebouwing terecht. Prachtige boerderijen! We pauzeerden op een terras in Sint Jans Klooster, nee dit keer geen karnemelk! 

Sint Jans Klooster is een agrarisch dorp dat een bekende Nederlandse sportman heeft voortgebracht: Evert van Benthem, tweevoudig winnaar van de Elfstedentocht in 1985 en 1986. Evert en ik hebben een eigenschap gemeen, we houden namelijk allebei van Calve pindakaas. Als ik de bekende TV-reclame mag geloven ben ik er helaas te laat mee begonnen, waardoor Evert van Benthem de Elfstedentocht heeft gewonnen en ik niet. Maar hij heeft daardoor ook last gekregen van sportverdwazing, van dwaze mensen die hem als boer, niet als sportman, lastig kwamen vallen op zijn boerderij. Mede daardoor en ook om een zinvolle bestemming te geven aan zijn met de Elfstedentocht (en de Calve reclame) verdiende centen, heeft hij zich al een tijd geleden met een nieuwe boerderij gevestigd in Canada. Ik zag laatst een documentaire waarin hij uitlegt hoe het leven van hem als BN-er in Nederland was, en hoe fijn hij het vindt in Canada anoniem te kunnen leven.

Bij Sint Jans Klooster zien we rechts een glimp van de Beulakerwijde. “Wiede” zeggen ze hier. Dit gebied bestaat uit verschillende meren die door vroegere veenafgravingen zijn ontstaan. We zien ook een ANWB-bord met “Giethoorn 7” staan. Giethoorn is een vanouds sfeervol dorp, nu met de overvloed van toeristen (ook deze zomer, werd ons verteld!) wel erg druk. We kennen Giethoorn natuurlijk allemaal van de legendarische film Fanfare van Bert Haanstra. Ik heb die in de tijd van mijn filmhobby wel tien keer bekeken als studieobject. Persoonlijk herinner ik me de kampeerweek in de molen van Giethoorn in 1967, een groep jongens en meisjes, onder leiding van twee mannen van christelijke huize. ‘s Morgens deden we bijbelstudie, en ‘s middags veel sport, met name zeilen op de Wieden met de bekende Giethoornse punters. Ik heb daar de eerste beginselen van het zeilen geleerd. Een heerlijke week. Niet in de laatste plaats vanwege het, wat we nu zouden noemen, puberale baltsgedrag tussen de jongens en de meisjes. De ervaring voor ‘t eerst een oogje op een van de meisjes te krijgen, en het dan weer te vergeten als het niet beantwoord wordt, was wel heel speciaal. Hoewel, het feit dat ik er nu over schrijf bewijst dat ik het gevoel niet vergeten ben...

Meer dan een glimp zien we niet van de Wieden. We lopen linksaf richting het Hoge Land van Vollenhove, een kleine stuwwal die hoger ligt dan het omringende gebied. We hebben ons dat vanmorgen aan het ontbijt laten uitleggen door een van de andere gasten. Op een wegje langs boerderijen, Johanna loopt 50 meter voor mij, spreekt een postbode mij aan. “Jullie hebben toch geen ruzie?” Ik antwoord hem dat een mens wel eens alleen wil zijn met zijn gedachten. Terwijl we langs kasteeltje De Oldenhof lopen klatert er applaus op. Voordat we denken dat de hulde naar ons uitgaat, zien we ballonnen en slingers: er is een bruiloft aan de gang in de kasteeltuin. Opeens lopen we door modder en plassen. De tuinman van het kasteel vertelt ons dat het vannacht heeft gestortregend hier, wel 30 tot 40 mm. Dat is meer dan de paar druppels die in Genemuiden vannacht vielen. Via het fietspad op de dijk komen we bij Vollenhove en onze Vriendin van de Fiets van vandaag, die voor ons gastvrij een vegetarische maaltijd uit eigen tuin klaarmaakt.

De temperatuur was vandaag goed te doen, ongeveer 26 graden, en met een fris windje op de dijk. Toch hebben we zorgen over het linkerbeen van Johanna. Na het ongelukje op de dijk in Durgerdam vorige week dinsdag, heeft Johanna zich goed hersteld en heeft ze een flink aantal dagen pijnvrij gelopen. Maar sinds de zwalktocht over de Veluwe slikt ze weer pijnstillers. Eerst maar eens lekker gaan slapen vannacht!

5 Reacties

  1. Betsy Gelderman:
    15 augustus 2020
    Die christelijke kampeerweken met puberale baltsgedrag heb ik ook mee gemaakt. Leuke herinneringen.
    Joanna, sterkte met je been, misschien toch even naar laten kijken door een medisch geschoold iemand? Goed weekend samen.
  2. Elisabeth:
    15 augustus 2020
    Zo’n week heb ik ook een keer gehad ergens op de Veluwe , een amphitheatre bouwen in een kinder tehuis. Haha herinneringen . Sterkte met het been Joanna
  3. Elly de Haan - Verduyn:
    15 augustus 2020
    De postbode is vast geen wandelaar, want dan zou hij weten dat je het beste loopt als je in je eigen tempo kunt lopen. Dat hou je het langst vol.
    Geniet van de mooie omgeving en voor Johanna, sterkte met je been.
    En morgen kom je vast weer in een gebied met zondagsrust.
  4. Willem de Wandelaar:
    15 augustus 2020
    De molen van Youth for Christ?
  5. Arie Haasnoot:
    15 augustus 2020
    Inderdaad, die ja!