Afscheid van twee trouwe maten

Donderdag 15 augustus 2019

“For extra grip on those rocky trails, you’re gonna need a quality shoe!”, zingt Mark Knopfler in zijn liedje Quality Shoe. Mijn wandelschoenen waren dat, kwaliteitsschoenen! Begin vorig jaar met zorg nieuw gekocht, zwart met aanvankelijk rode zolen, hebben ze me zeker 3000 km ver gebracht, over vele rocky trails. Tijdens de pelgrimstocht van Canterbury naar Rome in 2018 hebben deze schoenen mij gedragen. Onderweg heb ik wel eens getwijfeld of ze het wel zouden halen, in Lausanne in Zwitserland werden de stiknaden bovenop versterkt. Na deze 2000 km, met de zolen totaal versleten, heb ik ze eerst als aandenken in de hoek van de kamer gezet, naast de Santiagostok en de Jacobsschelp uit 2007. Later kwam het idee op om de schoenen, waar ik inmiddels erg aan gehecht was, een tweede leven te geven. Ambachtelijk schoenlapper Jan van Sundert uit Bergen op Zoom kon er voor een schappelijk prijsje nieuwe zolen onder zetten. Daarna liepen mijn trouwe maten weer als voorheen. Ik maakte er opnieuw vele wandelingen mee. Ik voltooide de laatste etappes van de GR12, Amsterdam-Parijs, er afgelopen winter op, en liep ermee door de Notre Dame de Paris die korte tijd later door brand werd verwoest. In Japan en China liep ik er twee IML-wandelevenementen mee. Ik liep er samen met kleinzoon Tim de Vierdaagse van Nijmegen mee, inclusief de vele voorafgaande trainingswandelingen. En ik liep tweederde van het Olavspad in Noorwegen met deze Quality Shoes..., tot ze sneefden op de rocky trails op de woeste Noorse hoogvlakten van Dovrefjell. Wat een heldhaftig einde!

Want een einde was het! Onder de zware omstandigheden van de laatste dagen op de hoogvlakte, het glibberen en springen op en over gladde stenen, over op en neergaande paden die in de overvloedige regen tot kleine rivieren geworden waren, het hoppen over drassige en steenachtige bodem, is in de zijkant van de linkerschoen een gat ontstaan dat per dag groter is geworden. En rechts begint hetzelfde te ontstaan. Niet voor niets loop ik al een paar dagen met een pijnlijke buitenkant van de rechtervoet. Er zit dus niets anders op dan de schoenen te vervangen.

Toen we gisteravond in Oppdal aankwamen, bleek dat er in het centrum diverse sportzaken zijn, meest gespecialiseerd in wintersport. Bij een daarvan vroegen we om ‘hiking shoes’. Nou die hadden ze wel: de ene na de andere maat 46 werd door de behulpzame verkoper aangesleept, allemaal vond ik ze te klein. Bij wandelschoenen weet ik dat ik altijd een maat groter moet hebben dan mijn gebruikelijke schoenmaat 46, en in mijn hart hoopte ik dat ze die niet zouden hebben. Dan maar een gedeeld martelaarschap, met soppende voeten, zei mijn gevoel. Tot de verkoper mij een maat 48 wandelschoenen liet passen, en die zaten als gegoten. “Nou, daar hebben we geluk mee!”, zei Johanna opgewekt toen we naar ons hutje terugliepen, maar mijn gevoelens waren gemengd. 

Vanmorgen was daar dan het afscheid van mijn trouwe wandelmaten. Ik heb nog bij Johanna geopperd mijn oude schoenen tijdens de verdere wandeling en straks tijdens de terugreis aan de veters op de rugzak te binden, maar ze keek me vragend aan of ik wel goed bij mijn hoofd was. Dus, plechtig heb ik de steunzolen uit mijn oude schoenen gehaald en in de nieuwe wandelschoenen gestopt. En daarna ben ik met ze naar de kliko vlakbij de hut gelopen, deze was leeg, en heb ik ze op de bodem laten vallen. De luide bonk klonk als een afscheidsgroet.