Klopt en u zal opengedaan worden (2)

Vrijdag 26 juli 2019

De story van onze ‘ontvangst’ in de voormalige pastorie van Eidsvoll kende donderdagavond nog een vervolg. Johanna en ik zaten ons ‘s avonds heerlijk te verpozen in de pastorietuin, na een tropische dag van 30 graden, toen er plots uit een raam op de bovenverdieping een hoofd naar buiten stak dat riep: “Are you the pilgrims?” Na onze bevestiging werden we gesommeerd binnen te komen. Waarom hadden we haar niet gebeld maar via via het kerkelijk bureau, was de vraag. Ze had notabene de hele dag haar telefoon aan gehad omdat ze ons verwachtte! Ik legde uit dat zij niet bereikbaar was, en toen zij me niet geloofde belde ik haar waar ze bij stond, en hield mijn toestel tegen haar oor, dat zei: “This mobile phone is switched off or out of reach.” Haar verbijstering was groot maar op slag werd ze vriendelijk, en regelden we de zaken die geregeld moesten worden. Ze bevestigde ook een nieuw papier naast de voordeur met haar privetelefoonnummer, voor het geval “er vanavond om tien uur nog nieuwe pelgrims komen en zij haar niet kunnen bereiken.” Nou, dachten wij, dat zal zo’n vaart niet lopen!

Een half uur later, het was al na achten, zaten wij in de keuken lekker te smikkelen van onze met water aangemaakte pastamaaltijd uit de supermarkt onderweg. Plots zagen we vier oudere mensen met grote rugzakken aan komen lopen. Het duurde ongeveer een half uur voordat een van hen zoekend richting de voordeur liep. We deden maar meteen open, en er bleek grote paniek. Gelukkig wel in het Nederlands, want het bleken twee Belgische echtparen uit Tongeren te zijn. Ze snapten er niets van, want het telefoonnummer van dit pelgrimshuis antwoordde telkens maar niet. Uitleg hielp zelfs niet in onze eigen taal (nou ja Belgisch dan) en Johanna pakte daadkrachtig haar eigen telefoon en belde de beheerster op haar eigen nummer. Alweer een geirrriteerde reactie, ze kon niet geloven dat er nog vier pelgrims bijgekomen waren. En ze kon niet komen aanrijden, want ze had inmiddels een stevige borrel op. Dat begrepen we natuurlijk na de eerdere ervaringen met ons, en Johanna bood bereidwillig aan de Belgen wegwijs te maken, dan zou de beheerster de volgende ochtend vroeg komen.

Het is nog een vrolijke boel geworden met die Belgen. Ze moesten ons eerst uitleggen hoe het kwam dat ze wel grote rugzakken gedragen hadden, maar nette kleding aan hadden en er nog helemaal okselfris uitzagen. Wel, ze waren ‘s middags om half zes vanuit Zaventem op het vlakbij gelegen vliegveld van Oslo geland en meteen vandaar met de trein naar Eidsvoll gereisd, een ritje van nog geen twintig kilometer. Daarna waren ze gezellig wezen eten in een restaurant bij het station van Eidsvoll, en vandaar twee kilometer gepelgrimeerd naar ons verblijfadres. Ze toonden zich verheugd over de aangename temperatuur hier (hoezo, toch 30 graden), want thuis in Tongeren waren ze de laatste nachten van de hitte uit bed gedreven. Ze vertelden dat het thuis al dagen 40 graden was geweest!

De volgende ochtend hadden ze alle tijd, want ‘s middags om twee uur vertrok uit Eidsvoll pas de pelgrimsboot naar Hamar. Vandaar gaan ze morgen, zaterdag aan hun Olavspad beginnen. Ze liggen dan twee dagen voor ons, want wij moeten nog drie dagen lopen naar Hamar. Wie weet komen we ze nog eens tegen...