Klopt en u zal opengedaan worden

Vandaag zijn we Eidsvoll aangekomen. Via de receptioniste van hotel Olavsgaard hadden we slaapplaatsen gereserveerd in de voormalige pastorie van het middeleeuwse kerkje van Eidsvoll. We hadden vandaag maar 16 km gelopen, dus gingen we eerst even het mooie witte kerkje bezichtigen. Helaas dicht, zoals vele (protestantse) kerken hier. Welgemoed togen we naar de pastorie 500 meter verder. Helaas, ook dicht! Kan gebeuren, dachten we, het is immers pas kwart voor twee. Bij de reservering was echter gezegd dat we bij aankomst als er niemand was een nummer konden bellen. Laat dat nu hetzelfde nummer zijn als naast de deur hing. “This mobile phone is switched off or out of reach”, kreeg ik te horen. Een tweede en een derde keer bellen leverde dezelfde mededeling op. Gelukkig stond bij de voordeur een bank met schaduw en Johanna installeerde zich met haar e-reader. In het routeboek stond van dit pelgrimshuis een mailadres, en ik schreef een mailtje met de vraag hoe wij binnen zouden kunnen komen. Inmiddels over tweeen, nog een keer gebeld, maar de gastvrije telefoon stond nog steeds uit. Gelukkig is er een Noorse website van het Olavspad, met Engelse teksten, en daar vond ik een mailadres van ene Kristin van ‘eidsvoll.kirken.no’ . What’s in a name, deze mevrouw zou ons vast wel helpen, dus ook aan haar hoopvol een mailtje gestuurd. Geen resultaat. Inmiddels zaten we er een uur, en het oorspronkelijk gebruikte nummer gaf nog steeds geen sjoege. Op de website van de kerkelijke gemeente van Eidsvoll vond ik een telefoonnummer. Een Noors sprekend antwoordapparaat gaf een keuzemenu voor twee onverstaanbare opties. Keuzetoetsen 1 en 2 gaven beide hetzelfde resultaat, namelijk een oproeptoon die niet werd beantwoord. ‘Ik zal ze krijgen’, dacht ik toen ik op een webpagina alle dominees, kerkelijk werkers, kerkenraadsleden en organisten met vermelding van telefoonnummers vond. Net toen ik de eerste wilde bellen, werd ik teruggebeld door de secretaresse van het kerkelijk bureau. Om een lang verhaal kort te maken, zij begreep het ook niet. Zij ging op onderzoek, en even later werd ik gebeld door een andere mevrouw (niet die van het onbereikbare nummer) die ons de code van het sleutelkastje gaf waardoor we binnen konden komen. Ze zou haar collega-vrijwilliger vragen vandaag nog langs te komen voor het stempel in onze pelgrimspas. Wij waren al lang blij. Een prachtig herenhuis opende zich voor ons met een ruime keuken met dito, maar lege, koelkast, ruime kamers en een prachtige badkamer. Die dominees in Eidsvoll hadden het vroeger niet slecht! En voor ons was het het wachten meer dan waard geweest!

Voordat we ons eindpunt van vandaag bereikten hebben we sinds het vorige reisverhaal twee etappes, een van 33 km en een van 16, gelopen door mooie landschappen, maar met doorkruising van vele verkeers- en spoorwegen, soms in de herrie van het nabijgelegen vliegveld van Oslo. De Noren hebben het echter goed georganiseerd, overal ongelijkvloerse kruisingen met tunneltjes en bruggen, en heel veel vrijliggende fiets- en voetpaden. Wel veel fijnstof hapten we, maar we maalden er niet om. “Dat is nog eens iets anders dan in Italie!”, zeiden Johanna en ik tegen elkaar. Gisteravond ontmoetten we de jonge Duitser weer, Jan Peter heet hij, en we hebben gezellig samen gegeten en genoten van zijn verhalen over zijn beroep, dat van dansleraar, en over zijn pupillen, varierend van 11 tot 92 jaar oud. Het mooiste verhaal was, dat hij regelmatig paniektelefoontjes krijgt van bruidsparen in spe die enkele dagen voor de grote dag tot de ontdekking komen dat ze nog geen idee hebben hoe zij op het feest het bal moeten openen, liefst met een spetterende act. Dergelijke stellen geeft hij met plezier nog een paar privelessen! Vanmorgen namen we afscheid want voor 16 km trekt hij zijn wandelschoenen niet aan, hij zou vandaag een dubbele etappe gaan lopen.

Halverwege onze dagtocht van vandaag kwamen we langs Eidsvollbygningen, de plaats waar in 1814 de Noorse grondwet werd ondertekend, een mooi monument met historische gebouwen erbij. Wie de geschiedenis van Noorwegen kent zal zich afvragen hoe dat kan, een grondwet van 1814, terwijl Noorwegen toch pas in 1905 onafhankelijk is geworden. Hoe dat kan, vertel ik een volgende keer!