De bus gepakt

Onze nachtrust werd in onze ‘sleepwalker’ (slaapwandelaar, wat een naam!) vannacht verstoord door een hoop gerommel en geweerlicht. “Laten we hopen op een flinke regenbui, dan is het morgen wat frisser om te lopen.” zeiden we tegen elkaar. Maar het viel tegen, vanmorgen om zeven uur was het alweer, of nog steeds, 22 graden. We konden moeilijk op gang komen, maar genoten bij onze sleepwalker van een croissant met ham en kaas van de campingbakker. Na veel getreuzel en geslaapwandel belden we pas om kwart over negen de receptie voor een inspectie van de sleepwalker. Ook daar traagheid troef. Pas om vijf voor tien verlieten we het campingterrein voor onze wandeling van 27 kilometer naar Kampen. Strakblauwe lucht en al 25 graden, met het vooruitzicht dat we vandaag een week vol zouden maken van loopdagen boven de 30 graden. Het routeboek vertelde ons van wandelen door weilanden en over dijkjes tot aan Hanzestad Kampen. Normaal gesproken een heerlijk vooruitzicht!

Tijdens de aanloopwandeling naar de vesting van Hanzestad Elburg werd er niet veel gezegd.  Ik realiseerde me ineens dat ik voorop liep! Op het punt, vlakbij de oude Sjoel, waar ons parcours vandaag echt zou starten, draaide ik mij om, Johanna liep kort achter mij, en deed het voorstel vandaag niet naar Kampen te wandelen maar de bus te pakken. Ik verwachtte iets als een draai om m’n oren, maar ze antwoordde: “Misschien is dat wel verstandig ja.” Even later op een schaduwrijk terrasje aan de koffie, kwamen bij ons allebei emoties. Want een rustdag nemen in coronatijd, waar op het hele traject alle overnachtingen vooraf geboekt moeten worden, kan eigenlijk niet. Dan moet je een deel van het traject overslaan. Voor ons als doorgewinterde pelgrims is dat niet minder dan een doodzonde!

Maar het is toch ook niet te harden met het weer de laatste dagen! Het voelt of we net als twee jaar geleden op de Povlakte lopen, maar toen hadden we wekelijks een rustdag. De dag van gisteren heeft zijn sporen nagelaten. Het ploeteren over eindeloze rulle zandpaden, het zandhappen in het Hulshorsterzand, en dan nog het lopen van de vele hete kilometers er achteraan, hebben een aanslag gedaan op onze spieren en gewrichten. Ken je dat, zo’n lam gevoel de volgende dag als je weer die braadoven in moet?

Onze gastvrouw van de B&B in Kampen had ons al laten weten dat we vandaag of voor 13.00 uur of na 17.00 uur mogen aankomen. Zo stonden we om 12.30 uur met mondkapjes op op het stationnetje van Kampen. Kampen lag er in volle glorie bij, de terrassen in het centrum zagen er oergezellig uit, maar wij waren maar in een ding geinteresseerd: een bed voor een middagdutje. Buiten is het inmiddels 31 graden.